مديريت منابع آبي در ديدگاه شبكه آب-انرژي-غدا با رويكرد پوپايي شناسي سيستمي : مورد مطالعه حوضه آبريز درياچه مهارلو

جامعه انساني امروزه با تهديدات بنياديني در زمينه توليد، تامين و توزيع آب انرژي و غذا دست به گريبان است. كشور ما نيز از اين قاعده مستثني نمي باشد. موقعيت جغرافيايي ايران در منطقه اي نيمه خشك، به ويژه كشور را در زمينه منابع آبي آسيب پذير كرده است. وسعت و پيچيدگي ارتباطات ميان منابع آبي و ساير حوزه ها، مديريت و سياست گذاري در اين زمينه را با چالش مواجه نموده و خطر سياست گذاري هاي بخشي، بدون در نظر گرفتن تبعات آن بر ساير حوزه ها، رويكردي يكپارچه و كل نگر را در اين زمينه مي طلبد. رويكرد يكپارچه شبكه آب-انرژي-غذا در سالهاي اخير در دنيا جهت تسهيل سياستگذاري در اين زمينه مورد توجه قرار گرفته است. عملياتي نمودن چنين ديدگاهي، روشهاي متناسب با آن را مي طلبد. از اين ميان، رويكرد پويايي شناسي سيستمها به عنوان ابزاري كه توانايي تبيين و تحليل ارتباط پيچيده متغيرهاي متعدد با روابط غير خطي را دارد، مي تواند به عنوان ابزاري كارا مورد استفاده قرار بگيرد. پژوهش حاضر با در نظر گرفتن و تبيين ارتباطات در شبكه آب-انرژي-غذا به توسعه مدلي مفهومي و عملياتي نمودن آن پرداخته است. براي اين منظور حوضه آبريز درياچه مهارلو در استان فارس به عنوان نمونه اي از حوضه هاي آبريز كشور با چالش هاي مشابه، مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصله بيان گر اين واقعيت است كه چنانچه وضعيت موجود ادامه يابد در آينده اي نزديك، سطح آب هاي زيرزميني در منطقه به مرحله بحراني مي رسد و مي تواند تهديدي جدي براي ادامه حيات در منطقه باشد. دخالتهاي بالقوه مديريت و نتايج آنها در تغيير اين وضعيت به وسيله مدل پژوهش سنجيده شده است. تغيير در مصارف آب كشاورزي به وسيله انتخاب هوشمند محصولات جهت كشت و بهينه سازي سيستمهاي آبياري به همراه توسعه سيستم فاضلاب شهري موثرترين راهكارها در كاهش روند تحليل منابع آبهاي زيرزميني مي باشند.