الگوي مديريت سبز براي سازمان هاي دولتي ايران

مديريت سبز اين پديده نوظهور، در تكامل نظريه‌هاي رشد و توسعه اقتصادي مبتني بر توسعه پايدار وارد ادبيات مديريت شد و امروزه به يكي از نگراني‌هاي عمده در سازمان‌ها تبديل شده است. هدف اين مقاله ارائه الگوي مديريت سبز براي سازمان‌هاي دولتي ايران و شناسايي ابعاد و مؤلفه‌هاي آن است. پرداختن به اين موضوع به منظور كاهش هزينه‌ها، تغيير الگوي مصرف، تخصيص بهينه منابع و كاهش ضايعات درجهت بهبود محيط‌زيست‌ حائزاهميت است. در اين پژوهش با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند و غيراحتمالي با12 تن از مديران و كارشناسان مديريت سبز در سازمان محيط زيست شهر تهران ، اساتيد دانشگاه و خبرگان سياسي اين حوزه مصاحبه‌هاي نيمه ساختار‌يافته به‌عمل آمد و به همراه 12متن حاوي نظرات آن‌ها در رسانه‌ها، با استفاده از نرم‌افزارMAXQDA به روش تحليل مضمون مورد تحليل قرار گرفت. در نتيجه‌ي تحليل‌داده‌ها 313كد غيرتكراي، مشتمل بر 31 مضمون پايه، 14مضمون سازمان دهنده و 3مضمون فراگير شناسايي شدند. سنجش قابل اعتماد بودن يافته‌ها با استفاده از معيارهاي چهارگانه گوبا و لينكلن تحقق يافت. نتايج پژوهش در قالب الگويي جامع و سه بعدي منطبق با مدل سه‌شاخگي شامل مضامين‌ ساختاري(بعد مديريتي)، مضامين محتوايي(بعدرفتاري) و مضامين زمينه‌اي(بعد محيطي) ارائه شده است. تفسير و تحليل داده‌هاي پژوهش نشان داد بازتعريف ارزش‌ها و سياستگذاري سبز از طريق گفتمان در حوزه آب، انرژي، تجهيزات و پسماند ، پايبندي به مسئوليت اجتماعي سازمان با الهام از سبك مديران عالي سازمان و توجه بيشتر به بعد اجتماعي و ارزشي جامعه تسهيل كننده اجراي مديريت سبز در سازمان هاي دولتي ايران خواهد بود.