نظام سازي عرفان اجتماعي؛ هويت شناسي و هدف گذاري، با تاكيد بر انديشه امام خميني(ره)

به منظور فهم، استنباط و ابلاغ پيام هاي باطني و عرفاني اسلام در مقياس تمدني، ضروري است تا نگرش سيستمي در ساحت باطني اسلام و نظام عرفاني دين تحقق پيدا كند تا در فضاي مطالعه، مقايسه و رقابت، كارآمدي و اثربخشي عرفان اسلامي در صحنه مديريت زندگي اجتماعي بشر به شايستگي جلوه نمايد. اين تحقيق از نوع پژوهش هاي توسعه اي و با بهره گيري از روش توصيفي- تحليلي، به اثبات فرضيه «وجودِ سيستمِ كاربردي عرفان اجتماعي اسلام» پرداخته است تا از اين طريق كارآمدي عرفان را در ميدان رقابت هاي عمومي و در حيات اجتماعيِ بشر ثابت كند. عرفان اجتماعي، شاخه اي از عرفان كاربردي است كه معنويت سلوكي را از حوزه زندگي فردي به حوزه مديريت زندگي جمعي بسط داده و سلوك عمومي در صحنه اجتماعي را متبلور ساخته است. منشأ و خاستگاه اوليه عرفان اجتماعي، اسلام و آموزه هاي اسلامي است و موضوع عرفان اجتماعي، وجود حق تعالي است به لحاظ ظهور و تجليات اسماء كليه الهيّه در هستي به قدر طاقت بشري. هدف نهايي عرفان اجتماعي، زمينه سازي شهود خداوند است كه از رهگذر فناي مطلق انسان و باقي ماندن به بقاء الله حاصل مي شود و هدف اوليه و مياني عرفان، زمينه سازي شهود ارتباطات شبكه هستي و رسيدن به اسرار عالم و دستگيري از ديگران و رساندن به حقيقت مطلق هستي است.