شبيه‌سازي عدي تاثير رئولوژي بر كشش در ورق قاره‌اي سوار در فرورانش اقيانوسي: با نگاه به فرورانش نئوتتيس در ائوسن

هدف اين تحقيق شبيه‌ سازي تحولات تنش و تغييرشكل ورق قاره‌اي در فرايند فرورانش است. مفهوم اصلي كه به آن پرداخته شده اين است كه پسروي درازگودال در حين فرايند فرورانش مي‌تواند به ايجاد رژيم تنش كششي در ورق قاره‌اي سوار، نازك‌‌شدگي آن و تكتونيك كششي در پوسته قاره‌اي منجر شود. ورق ايران در ائوسن كشش توزيع يافته‌اي را تجربه كرده بوده است. يكي از نظريه‌هاي ناظر بر اين رويداد، پسروي اسلب نئوتتيس در آن دوران را مسبب رژيم تنش كششي مي‌داند. با كمك شبيه‌سازي‌هاي عددي براي حل معادلات بقاء حاكم بر جريان و دگرشكلي در پوسته و گوشته بالايي، نقش رئولوژي، ضخامت و سن ورق قاره‌اي در اين تحولات مورد مطالعه قرار گرفته است. نتايج نشان مي‌دهند كه پسروي درازگودال در بازه‌اي بزرگ از پارامترهاي فيزيكي شبيه‌سازي‌ها مي‌تواند روي دهد. پسروي دراز گودال مي‌تواند در يك بازه زماني 7 تا 12 ميليون‌ساله منجر به رژيم تكتونيكي كششي متمركز در نزديكي لبه ورق قاره‌اي شود. براي يك ورق ليتوسفري با رئولوژي قوي اين رژيم تكتونيكي به نازك‌شدگي ناچيز و عوارض زمين‌شناسي كوچك‌مقياس ختم مي‌شود. در مقابل با كاهش‌يافتن استحكام رئولوژيكي ورق قاره‌اي (و همچنين با كاهش ضخامت آن) دگرشكلي‌هاي شديدتر و بزرگ‌مقياس‌تري روي مي‌دهد كه برخي از آنها مي‌توانند از نظر شدت و مقياس زماني رويداد، قابل مقايسه و تطبيق با آن چه در ائوسن در ايران رخ داده، باشد.