بررسي نقش دادگاه‌ها در ترغيب طرفين دعوا به حل‌وفصل غير قضايي اختلاف؛ مطالعه تطبيقي نظام‌هاي حقوقي كامن‌لا، رومي- ژرمني و ايران

امروزه، به دليل محدوديت محاكم دادگستري در رسيدگي قضايي به حجم گسترده دعاوي كه گاه موجب طولاني شدن بيش‌ازحد رسيدگي به يك پرونده مي‌گردد، لزوم توجه به شيوه هاي حل‌وفصل غير قضايي اختلاف ضرورتي انكارناپذير است. براي نيل به اين هدف، تعيين جايگاه محاكم در ترغيب متداعيين به حل‌وفصل دعوا از طرق غير قضايي كه از مزاياي بسيار، همچون تسريع در ختم نزاع و كاهش حجم پرونده‌هاي ارجاعي به محاكم برخوردار است، داراي ضرورت دوچندان مي‌گردد. اين نوشتار با هدف بررسي محدوده نقش دادگاه هاي ايران در ترغيب متداعيين به حل‌وفصل دوستانه دعوا، در تطبيق با ديگر نظام هاي حقوقي، همچون كامن لا و رومي_ ژرمني نگارش شده است. دستاورد نوشتار بدين‌صورت است كه نظام حقوقي ايران، با توجه به قانون هاي آيين دادرسي كيفري و حمايت خانواده، در ميان سكوت قانون آيين دادرسي مدني، هم‌راستا با ديگر نظام هاي حقوقي، به نقش قضات دادگستري در ترغيب طرفين دعوا به حل‌وفصل غير قضايي دعوا توجهي ويژه كرده است، ليكن به دليل نقص قانون آيين دادرسي مدني در اين رابطه، عملاً شاهد نقش‌آفريني چشمگير قضات ايراني در اين زمينه نيستيم كه نياز است اين مسئله از سوي قانون‌گذار ايراني اصلاح شود.