بررسي تطبيقيِ كاربست «منابع معرفتي غيرهمگاني» نزد صدرالمتألهين و علامه طباطبايي

چگونگي و روش به‎كارگيري منابع معرفتي به تناسب علوم مختلف، نقش مهمي در اعتبار و گسترۀ آن دانش دارد. صدرالمتألهين و علامه طباطبايي علي رغم استفاده از مقدمات بديهي و روش برهاني براي اثبات گزاره‌هاي فلسفي، از ديگر منابع معرفتي نيز بهره مي‌برند؛ اما در نحوۀ استفاده از اين منابع يكسان نيستند. پژوهش حاضر با روش تحليلي- توصيفي در صدد مقايسۀ روش به‎كارگيري «منابع معرفتي غير همگاني» نزد ملاصدرا و علامه طباطبايي است و به اين پرسش پاسخ مي‌دهد كه دو فيلسوف در نحوۀ به‎كارگيري منابع مذكور چه اشتراكات و افتراقاتي با يكديگر دارند؟ رهيافت حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد دو انديشمند در بهره‌گيري از منابع معرفتي غير همگاني جهت مسئله‏سازي، روشن‌سازي مسئله و كشف حد‌ وسط برهان، با يكديگر اشتراك دارند؛ اما از اين منابع در جايگاه مقدمات برهان و تأييد استدلال به نحو يكسان استفاده نمي‌كنند. ملاصدرا در هر دو مقام، از منابع و ابزارهاي وحياني و شهودي بهره مي‌برد؛ اما علامه طباطبايي نه‎تنها در مقدمات بلكه جهت تأييد براهين فلسفي نيز از اين منابع استفاده نمي‌كند. به ‌اين‌ وسيله علاوه بر پرهيز از تفسير به رأيِ وحي، نظامي رياضي‌وار با قابليت دستيابي به يقين منطقي ارائه مي‌دهد.