نقد شخصيت‌پردازي ساره در برابر هاجر و مهاجرت به حجاز

از مهم‌ترين نقاط عطف تاريخ، هجرت حضرت هاجر و اسماعيل (عليهماالسلام) به سرزمين بي‌آب و علف حجاز است، كه به ايجاد شهر و حرم امن الهي و تجديد بناي خانه كعبه انجاميد. تعليل اين هجرت به رذيله‌اي چون حسادت و انتساب آن به بانو ساره، مسئله‌اي سؤال‌برانگيز است كه به جهت شهرت داستان، تأثير و ترويج آن در منابع، آثار هنري و رسانه‌ها، ضرورت واكاوي مسئله را مي‌طلبد. پژوهش پيش رو، به روش توصيفي ـ تحليلي در صدد تحقيق و بررسي اين مسئله است كه علي‌رغم اوصاف پسنديدۀ ساره در قرآن، شدت عمل او تحت تأثير حسادت ادعايي، داراي تنافي و تناقض است. از اين رو، واكاوي همه‌جانبه و تطبيقي اين داستان در قرآن، تاريخ، حديث و اخلاق ضروري است كه در اين نوشتار پس از تبيين مفهومي و كاربردي حسد و بررسي تطبيقي متون، با تمركز بر توصيف قرآن به عنوان معيار صحت در توصيف شخصيت‌هاي داستان و نقد و بررسي قرآن به قرآن گزارش‌ها، به نظر مي‌رسد چنين تفسيري، هماهنگ با ظواهر و مباني قرآني نبوده و شايستۀ ترويج نيست.