بررسي تاثير چهارهفته فعاليت بدني در محيط غني شده بر عوامل التهابي و ضد التهابي در شاخ خلفي نخاع موش هاي مبتلا به انسفالوميليت خودايمن تجربي

هدف: افزايش بيش از حد در سطوح پروتئين هاي فاكتور نكروز دهنده تومور آلفا (TNF-α)  و اينترلوكين يك بتا (IL-1β) و كاهش در سطوح فاكتور رشد تغييردهنده بتا يك (TGF-β1)با ايجاد يك محيط التهابي و در نتيجه افزايش تحريك پذيري درد در مدل هاي مختلف درد عصبي همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير چهار هفته زندگي در محيط  غني شده بر سطوح پروتئين هاي  TNF-α  و IL-1β و TGF-β1 در شاخ خلفي نخاع در دوره مزمن بيماري  EAE  مي باشد. روش شناسي: مطالعه حاضر از نوع توسعه اي مي باشد به اين منظور 30 سر موش C57BL6 ماده به سه گروه كنترل،EAE  و زندگي در محيط غني شده تقسيم شدند. پس از القاي EAE با MOG35-55 گروه زندگي در محيط غني شده به مدت 4 هفته در اين محيط زندگي كردند. در روز 30 پس از القا (دوره مزمن بيماري)، حساسيت به درد با تست غوطه وري دم در آب  ارزيابي و سپس تشريح و بافت برداري شدند. سطوح پروتئين TNF-α  ، IL-1β و TGF-β1 با روش ايمونوهيستوشيمي اندازه گيري شد.براي تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس يك راهه در سطح معناداري 05/0 استفاده شد. يافته‌ها: يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه زندگي در محيط غني شده در مقايسه با گروه EAE سطوح پروتئينTNF-α  ) 001/0=p ) و IL-1β (001/0=p )را در شاخ خلفي نخاع كاهش و سطح پروتئين TGF-β1 (001/0=p ) را افزايش داد. همچنين فعاليت بدني در محيط غني شده زمان تاخير در بيرون كشيدن دم از آب گرم را در دوره مزمن بيماري (001/0= P) افزايش داد. نتيجه‌گيري: سبك زندگي فعال ميتواند از طريق كاهش سطوح فاكتورهاي التهابي TNF-α  و IL-1β و افزايش سطوح فاكتور ضد التهابي   TGF-β1در شاخ خلفي نخاع حساسيت به درد را در  مدل حيواني بيماري MS  (EAE) كاهش دهد.