مطالعه رابطۀ بيگانگي و گرايش به طلاق در ميان زنان شهر مشهد

روند رو به افزايش طلاق در ايران طي ساليان اخير، آن را تبديل به يك مساله اجتماعي نموده است. مطالعه حاضر، ارتباط ميان گرايش به طلاق با بيگانگي را در ميان نمونه‌اي از زنان شهر مشهد مورد كنكاش قرار داده است. جامعۀ آماري تحقيق، كليۀ زنان متاهل شهر مشهد و حجم نمونه نيز 384 نفر مي‌باشد. براي انتخاب نمونه‌ها، از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي استفاده شد. يافته‌هاي تحليل مسير نشان مي‌دهد كه تاثير بيگانگي بر صميميت زناشويي، دخالت خانواده‌ها، نزاع بر سر قدرت تصميم‌گيري و گرايش به طلاق معنادار است. هم‌چنين تاثير بيكاريِ همسر بر صميميت زناشويي، نزاع بر سر قدرت تصميم‌گيري و گرايش به طلاق معنادار است. براساس يافته‌ها، متغير بيگانگي همراه با متغيرهاي ميانجي 53 درصد از عوامل گرايش به طلاق را تبيين كردند. از آن‌جايي كه ريشۀ احساس بيگانگي در «عدم يكپارچگي» و «عدم انسجام» فردي و اجتماعي نهفته است، سياست‌گذاري در جهت افزايش و بهبود روش‌هاي منتهي به كنش ارتباطي مناسب در حوزۀ عمومي جامعه ضرورت دارد.