«اصالت در عصر تكثير مكانيكي» تبيين جامعه‌شناختي فرآيند برندسازي مجازي صنايع‌دستي مدرن

در عصر بازارهاي جهاني،چه بر سر «اصالت» مي‌آيد؟ اين پرسشي است كه ذهن برخي جامعه‌شناسان اقتصادي معاصر را به خود مشغول كرده است.تكثيرهاي مكانيكي بحران اصالت را در رابطه با آثار فرهنگي تشديد كرده‌اند.اما آيا اين امر در رابطه با آثار صنايع‌دستي نيز مصداق دارد؟بايد گفت،نه چندان.در واقع تكنولوژي در قالب رسانه‌هاي ديجيتال بر سهولت و اهميت بازاريابي در شبكه‌هاي اجتماعي،منجر به ظهور برندسازي مجازي و بازگرداندن حس اصالت شده است.از طرفي ديگر، تكنولوژي با ظهور ويترين‌هاي مجازي در مدل‌هاي سنتي توزيع نيز سبب ايجاد نوآوري شده است.اما در اين مكان‌بازار نوين،چالش‌ خلق شهرت يا برند همچنان باقيست.هم‌راستا با جريان‌ جهاني برندسازي مجازي،در ايران سازندگان از مفهوم برند براي توصيف كسب و كار خود در حوزه صنايع‌دستي مدرن بهره مي-برندند.پرسشي كه در اينجا مطرح مي‌شود اين است كه چرا اين سازندگان كسب و كار خود را«برند»نام‌گذاري مي‌كنند درحالي كه اساسا ويژگي‌هاي كسب و كار مجازي آنان با ويژگي‌هاي علمي معرف برند همخواني ندارد.از اين منظر معاني متعددي را كه كنشگران به اعمال خود نسبت مي‌دهند و تأثير متقابل درك آنها بر كنش‌هايشان حائز اهميت است بنابراين مقاله حاضر با پرداختن به فرآيند برندسازي مجازي بر اساس مطالعه‌اي اكتشافي/كيفي به روش مردم‌نگاي مجازي به اين پرسش‌ها پاسخ خواهد داد:فرآيند برندسازي مجازي در حوزه دستسازه‌هاي مدرن ايراني چگونه محقق مي‌شود و ويژگي‌هاي آن چيست؟برندسازي مجازي چگونه با مفهوم اصالت در اين حوزه ارتباط دارد؟و نهايتا آيا مفهوم برند در اين حوزه صرفا اقتصادي است يا در بسترهاي اجتماعي حك شده است؟در اين پژوهش بر اساس امكاني كه جامعه شناسي اقتصادي فرهنگي در اختيار قرار مي دهد، ارزش هاي غيربازاري و منطق هاي غيراقتصادي را مي توان به مدل اقتصادي صرف ضميمه كرد . پس هيچ تفكيكي ميان اقتصاد و فرااقتصاد وجود نخواهد داشت، زيرا واسطه هاي اقتصادي همزيستي، برهم كنشي و همپوشاني با ساير منطق هاي كنش دارند.