مقايسه تأثير تمرينات نوروماسكولار با ساير تمرينات بر تعادل و عملكرد حركتي افراد داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا: يك مطالعه مروري سيستماتيك و فراتحليل

هدف: شناسايي عوامل مؤثر بر كاهش عوارض ناشي از اسپرين مچ پا و همچنين بهبود سريع و جلوگيري از آسيب مجدد بعد وقوع اسپرين مچ پا امري ضروري تلقي مي‌شود. بنابراين مطالعه فرا‌تحليل حاضر اين موضوع را بررسي مي‌كند و به مقايسه تأثير تمرينات نوروماسكولار با ساير تمرينات مي‌پردازد تا مشخص شود كدام تمرينات تأثير بهتري بر روي تعادل و عملكرد حركتي افراد داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا دارند. روش بررسي: مقالات با جست‌وجوي 8 پايگاه داده مدلاين، پابمد، ام‌بيس، اسكوپوس، گوگل‌اسكالر، وب‌آوساينس، سيناهل، لايلكس، سنترال و پدرو شناسايي شدند. همچنين اين كار در پايگاه‌هاي فارسي مركز اطلاعات علمي جهاد دانشگاهي، مدلايب، ايران‌مدكس، ايران‌داك و مگ‌ايران با معادل كليد‌واژه‌هاي جست‌وجوشده به زبان انگليسي در 8 پايگاه داده انجام شد. پس از گردآوري نتايج جست‌وجو، ابتدا عنوان و سپس خلاصه مقالات مطالعه شد. چنانچه مقالات با معيار ورود و خروج همخواني داشت، از نتايج آن در مطالعه مروري استفاده و در غير اين صورت كنار گذاشته مي‌شد. دوره جست‌وجو از آغاز تا دسامبر 2021 را پوشش داد. علاوه‌بر‌اين، جست‌وجوي دستي و بررسي كامل منابع مقالات نيز انجام شد. براي فراتحليل از اندازه اثر نسبت تفاضل ميانگين 2 گروه به انحراف معيار وزني آميخته استفاده شد. Heterogeneity بين مطالعات با استفاده از شاخص I2، بررسي شد. اگر heterogeneity بالاي 50 درصد باشد از روش random effects model استفاده مي‌شود و اگر زير 50 درصد باشد از روش fixed-effects model استفاده مي‌شود. اريب انتشار مطالعات با استفاده از Egger’s test ارزيابي شد. از نرم‌افزار Comprehensive Meta-Analysis نسخه 2براي بررسي تحليل داده استفاده شد. يافته‌ها: بعد از بررسي كل متن مقالات، 21 مقاله كه از 24 پروتكل تمريني استفاده كرده بودند، انتخاب شدند. مقالات نهايي به 2 دسته براي تحليل تقسيم شدند: مقالاتي كه به مقايسه تمرينات نوروماسكولار با ساير تمرينات پرداخته بودند و مقالاتي كه به مقايسه تمرينات تعادلي جديد و تركيبي با ساير تمرينات تعادلي سنتي پرداخته بودند. با بررسي سطحي كيفي مقالات با ابزار پدرو، ميانگين امتيازاتي كه مقالات از اين مقياس گرفتند بيشتر از نمره 7 بودند كه نشان‌دهنده اين است كه مقالاتي كه براي فراتحليل اين مطالعه استفاده شدند از سطح كيفيت بالايي برخوردار هستند و نتايج حاصل از اين مطالعات قابل‌اعتماد است. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعات نشان داد تمرينات نوروماسكولار بهتر از ساير پروتكل‌هاي تمريني بر تعادل ايستا و پويا افراد داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا تأثير مي‌گذارد، اما در عملكرد حركتي بين 2 نوع گروه تمريني تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. همچنين نتايج مطالعات نشان داد تمرينات تعادلي‌تركيبي و همچنين روش‌هاي جديد تمرينات تعادلي در مقايسه با تمرينات تعادلي سنتي، تأثير معني‌داري بيشتري را بر تعادل ايستا و عملكرد حركتي افراد داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا دارد. ولي در تعادل پويا بين 2 نوع گروه تمريني تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. هرچند ميزان تأثيرگذاري تمرينات تعادلي‌تركيبي و تعادلي جديد بر تعادل پويا، بهتر از تمرينات تعادلي سنتي بود. به نظر مي‌رسد سودمندي تمرينات تعادلي‌تركيبي و اجراي تمرينات تعادلي با روش‌هاي نوين، مفيدتر از ساير پروتكل‌هاي تمريني بر تعادل و كنترل پاسچر افراد داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا باشد.