نقش واسطه‌اي خودگرداني در رابطه بين خودكارآمدي ورزشي و خودپنداره با رفتارهاي مرتبط با كاهش وزن دانش‌آموزان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي خودگرداني در رابطه بين خودكارآمدي ورزشي و خودپنداره با رفتارهاي مرتبط با كاهش وزن دانش آموزان انجام شد. روش: پژوهش حاضر، توصيفي- پيمايشي از نوع همبستگي و بر اساس مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه اول شهرستان اقليد استان فارس در سال تحصيلي 1401-1400 بود. نمونه مورد مطالعه 250 نفر از دانش آموزان بودند كه به صورت نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. پس از بررسي سؤالات مربوط به قد و وزن آزمودني ها، دانش آموزان با شاخص توده بدني 25 به بالا به عنوان مبتلا به اضافه‌وزن و چاقي انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده ها از پرسشنامه هاي استاندارد، خودپنداره منداگليو و پي‌ريست (1995)، خودكارآمدي ورزش كرل و همكاران (2007)، خودگرداني ميلر و براون (1999) و رفتار كاهش وزن از بخش رفتار پرسشنامه مظلومي محمودآباد و همكاران (1397) استفاده گرديد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري و به وسيله نرم افزار LISREL 8.8 تحليل گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان داد، خودكارآمدي ورزشي و خودپنداره بر رفتارهاي مرتبط با كاهش وزن تأثير مستقيم و معني‌دار دارند (0/01 p). همچنين نتايج نشان داد كه خودگرداني از نقش ميانجي در رابطه با خودكارآمدي ورزشي و خودپنداره با رفتارهاي مرتبط با كاهش وزن برخوردار است. نتيجه‌گيري: با افزايش خودكارآمدي ورزشي، خودپنداره و خودگرداني، رفتارهاي مرتبط با كاهش وزن نيز افزايش خواهد يافت. لذا، بهتر است در محيط هايي كه درمانگران مشغول به كار هستند، به خودكارآمدي، خودپنداره و خودگرداني نوجوانان چاق و داراي اضافه‌وزن توجه بيشتري داشته باشند.