اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر رشد پس از سانحه پس از قطع رابطه‌ عاشقانه(مطالعه موردي)

روابط عاشقانه منبع اصلي شادي براي بسياري از افراد و بخش عادي زندگي در دورۀ نوجواني و جواني است؛ در نتيجه، انحلال اين رابطه ممكن است رويدادي پريشان‌كننده باشد. هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر رشد پس از سانحۀ پس از قطع رابطۀ‌ عاشقانه به‌روش نيمه‌آزمايشي تك‌موردي است. به اين منظور، سه شركت‌كنندۀ دختر با تجربۀ قطع رابطۀ عاشقانه به‌شيوۀ نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و‌ تحت‌درمان فردي متمركز بر شفقت در طي هشت جلسۀ 90 دقيقه‌اي قرار گرفتند. شركت‌كننده‌ها در مراحل درمان، پرسش‌‌نامۀ رشد‌ پس از سانحه (PTGI) و در مرحلۀ پيش از درمان، به پرسش‌‌نامۀ ضربۀ عشق (LTI) و پرسش‌‌نامۀ MMPI-2RF پاسخ دادند و مصاحبۀ باليني شدند. داده‌ها به‌روش ترسيم ديداري و شاخص تغيير پايه و فرمول درصد بهبودي تحليل شدند؛ در نتيجه، ميزان بهبودي در متغير رشد پس از سانحه در مرحلۀ پس از مداخله و پيگيري به‌ترتيب در شركت‌كنندۀ اول، 52% و 38%، در شركت‌كنندۀ دوم40% و 40% و در شركت‌كنندۀ سوم، %18 و 41% بود. بنابراين درصد بهبودي كلي براي هر سه شركت‌كننده برابر با 39% بود كه اين مقدار نشان‌دهندۀ موفقيت متوسط در درمان است؛ بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت قلب شكسته قابليت ترميم و حركت به‌سمت تحول مثبت را دارد و درمان متمركز بر شفقت تا حدودي كمك مي‌كند افراد پس از قطع رابطۀ عاشقانه به نسخۀ قوي‌تر و رشديافته‌تر از خود برسند. نتايج اين پژوهش اين قابليت را دارد كه روان‌‌شناسان و مشاوران از آن استفاده كنند.