نقش واسطه‌اي خلاقيت در رابطه الگوهاي ارتباطي خانوده با بي‌حوصلگي نوجوانان دختر

بي‌حوصلگي يكي از رايج‌ترين هيجان‌هاي تجربه شده در دوران نوجواني است. نوجوانان با سطح بي‌حوصلگي بالا از انجام تكاليف مدرسه اجتناب مي‌كنند و در زمينه‌هاي مانند توجه، خودتنظيمي، انگيزه و روابط بين فردي داراي مشكل هستند. هرچند رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و بي حوصلگي مورد بررسي قرار گرفته است، اما درباره مكانيسم‌هاي زيربنايي اين رابطه مطالعات اندكي وجود دارد. لذا، پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه اي خلاقيت در رابطه الگوهاي ارتباطي خانوده با بي حوصلگي نوجوانان دختر انجام شد. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه 3 شهر تهران در سال تحصيلي 1398-1397 بود كه از بين آن‌ها تعداد 400 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مقياس چندبعدي حالت بي‌حوصلگي (Fahlman et al, 2013)، پرسشنامه تجديدنظر شده الگوهاي ارتباطي خانواده (Fitzpatrick Ritchie,1974) و پرسشنامه خلاقيت عابدي (Abedi, 1995) گردآوري و با استفاده از همبستگي پيرسون و تحليل مسير تجزيه شدند. نتايج نشان داد اثر مستقيم الگوي گفت‌وشنود خانواده بر بي‌حوصلگي منفي معنادار و اثر مستقيم الگوي همنوايي خانواده بر بي‌حوصلگي مثبت معنادار بود. همچنين، يافته‌هاي پژوهش نشان داد خلاقيت در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و بي‌حوصلگي نقش واسطه‌اي دارد. بر اساس يافته‌ها، مي‌توان نتيجه گرفت كه الگوهاي ارتباطي خانواده و خلاقيت از عوامل مهم اثرگذار بر بي‌حوصلگي در بين نوجوانان به شمار مي‌آيند؛ بنابراين، بهبود تعاملات خانوادگي و افزايش سطح خلاقيت مي‌تواند روش مطلوبي براي كمك به نوجوانان در برابر مشكلات و پيشگيري از بي‌حوصلگي باشد.