پيش بيني نشانگان نارسايي توجه-بيش فعالي در كودكان بر اساس الگوهاي ارتباطي والدين در خانواده، مشكلات روابط بين فردي در خانواده و سبك‌هاي دلبستگي مادران

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش الگوهاي ارتباطي والدين در خانواده، كيفيت روابط بين فردي و سبك هاي دلبستگي مادران در پيش بيني شدت نشانگان كاستي توجه/ بيش فعالي در كودكان انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه كودكان مبتلا به نشانگان كاستي توجه/ بيش فعالي شهر قم در سال 1400 بود كه از بين آن ها  270 نفر به روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقياس تجديدنظرشده الگوهاي ارتباطي خانواده ريچي و فيتزپاتريك (Ritchie Fitzpatrick1990)، مقياس مشكلات بين فردي(Herwitz et al.1988) ، پرسشنامه سبك هاي دلبستگي بزرگسالان (Hazen and Shaver 1987) و پرسشنامه نشانگان اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي (Snape1980) جمع آوري شد. تجزيه و تحليل يافته ها از طريق ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون نشان دادند كه بين جهت گيري گفت و شنود و سبك هاي دلبستگي ايمن با شدت نشانه هاي نشانگان اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي همبستگي منفي معني داري و  بين جهت گيري همنوايي، مشكلات بين فردي و سبك هاي دلبستگي هراسان، دل مشغول و دوري جو با شدت نشانگان اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي در كودكان همبستگي مثبت معني داري وجود دارد (0.05 p). نتايج نشان داد كه همنوايي، مشكلات روابط بين فردي، گفت و شنود و سبك دلبستگي هراسان در پيش بيني شدت  نشانگان اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي نقش دارند.