تنوع بخشي مشاغل و چالش‌هاي آن در توسعه پايدار روستائي از ديدگاه كارشناسان(مطالعه موردي: روستاهاي شهرستان لنگرود)

در اكثر كشورهاي در حال توسعه، بخش كشاورزي نقش مهمي در ايجاد درآمد و فرصت‌هاي شغلي جهت رفع نيازهاي مناطق روستايي ايفا مي‌كند. به طوري كه فقدان تنوع در بسترهاي اقتصادي و فرصت‌هاي شغلي از مهم‌ترين ويژگي‌هاي روستاهاي كشور است. در اين راستا؛ رويكرد متنوع‌سازي فعاليت‌هاي اقتصادي روستايي بايستي به عنوان راهكاري مفيد مورد توجه قرار گيرد. تحقيق حاضر با هدف شناخت چالش هاي متنوع سازي فعاليت‌هاي اقتصادي در روستاهاي شهرستان لنگرود انجام شد. در اين مطالعه، از روش دلفي در دو مرحله استفاده شد كه جهت انجام اين پژوهش تعداد 15 كارشناس به صورت هدفمند انتخاب شدند. با توجه به اينكه در اين مقاله، مهم‌ترين چالش‌ها از ديدگاه كارشناسان مورد تحليل قرار مي‌گيرد در مرحله اول براي 16 نفر از كارشناسان از سوالات باز استفاده شد. در راند دوم با استفاده از تحليل محتواي نتايج مرحله اول، پرسشنامه مرحله دوم با استفاده از طيف ليكرت طراحي شد، پنل متخصصان در اين پژوهش 113 مشكل را در مسير توسعه و تنوع بخشي اشتغال روستايي مطرح كردند. نتايج نشان داد كه مهم‌ترين مشكلات عبارتند از: «نبود رابطه نزديك بين صاحبان علم و دانش با توليدكنندگان و صاحبان مشاغل روستاها(ميانگين: 8.69 انحراف معيار: 1.31)، فقدان انگيزه لازم براي انجام فعاليت‌هاي كشاورزي(ميانگين: 8.61 انحراف معيار: 1.39)، عدم شناخت دقيق، علمي و طبقه‌بندي شده مسئولين مرتبط با اشتغال از مفهوم تنوع بخشي در جوامع روستايي (ميانگين: 8.54، انحراف معيار: 1.71) و فقدان ثبات در برنامه‌ها و سياست‌هاي اجرايي در روستاهاي شهرستان لنگرود(ميانگين: 8.31 انحراف معيار: 2.06)» كه عدم تنوع شغلي را به همراه داشتند.