تحليل تجارب زيسته اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه از پيوند آموزش و پژوهش

مسئله و هدف: با وجود اهميت آموزش و پژوهش به‌عنوان دو كاركرد اصلي دانشگاه‌ها و پذيرش اين مفروضه جهاني كه پژوهش براي آموزش سودمند است و همچنين مبهم بودن جايگاه اين دو در سياست و عمل آموزش عالي، هدف اصلي اين پژوهش، تحليل تجارب زيسته اعضاي هيئت‌علمي گروه علوم انساني (الف) از پيوند آموزش و پژوهش در دانشگاه فردوسي مشهد است. روش كار: براي دست‌يابي به اين هدف، از روش پژوهش كيفي، از نوع پديدارشناسي توصيفي بهره گرفته شد. كليه اعضاي هيئت‌علمي گروه علوم انساني (الف) سرآمد آموزش و پژوهش در دانشگاه فردوسي مشهد جامعه موردمطالعه را تشكيل دادند كه مشتمل بر 48 نفر بودند. از اين ميان، 20 نفر به‌عنوان مطلعان كليدي و با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوري داده‌هاي موردنياز از مصاحبه نيمه‌ساخت‌يافته استفاده شد. داده‌هاي حاصل با استفاده از شيوه كدگذاري باز و محوري تحليل شد. يافته‌ها: بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، چهارده مقوله اصلي با هدف درك ماهيت آموزش و ماهيت پژوهش، هفت مقوله اصلي حول محور رابطه آموزش و پژوهش و چهارده مقوله اصلي به‌عنوان عوامل پيش‌برنده و بازدارنده رابطه آموزش و پژوهش شناسايي و استخراج شد. نتيجه‌گيري: نظر به تجارب زيسته اعضاي هيئت‌علمي موردمطالعه بين آموزش و پژوهش در دانشگاه فردوسي مشهد رابطه وجود دارد و جهت اين رابطه به دو شكل مثبت و منفي قابل‌ملاحظه است. به نظر مي‌رسد رابطه بين پژوهش و آموزش برحسب مقطع تحصيلي و ماهيت رشته تحصيلي نسبي است. چنانكه اين رابطه در سطح دكتري قوي‌ترين و در سطح كارشناسي ضعيف‌ترين حالت را به خود اختصاص داده است.