اثربخشي آموزش واقعيت‌درماني بر انعطاف‌پذيري شناختي و تمايزيافتگي خود در مادران داراي كودكان با اختلال يادگيري خاص

زمينه و هدف: مادران كودكان با اختلال يادگيري خاص به دليل مشكل فرزند خود، با عوامل تنش آور مواجه مي شوند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش واقعيت درماني بر انعطاف پذيري شناختي و تمايزيافتگي خود در مادران داراي كودكان با اختلال يادگيري خاص انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و مرحله پيگيري بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي مادران داراي كودكان با اختلال يادگيري خاص شهر تهران در سال تحصيلي 1400-99 بود. تعداد 30 مادر كودك با اختلال يادگيري خاص كه به مراكز مشكلات ويژه يادگيري مراجعه كرده بودند با نمونه گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه جاي دهي شدند. گروه آزمايش مداخلات درماني 7 جلسه اي مربوط به واقعيت درماني را دريافت كردند. ابزارها شامل پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي (دنيس و وندرول، 2010) و پرسشنامه تمايزيافتگي خود (اسكورون و فريدلندر، 1998) بود. داده هاي پژوهش به شيوه تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: آموزش واقعيت درماني بر مؤلفه هاي انعطافپذيري شناختي (ادراك مهارپذيري، ادراك گزينه هاي مختلف، و ادراك توجيه رفتار) (0/01 P) و مؤلفه هاي تمايزيافتگي خود (واكنش عاطفي، گسلش عاطفي، جايگاه من، و آميختگي با ديگران) مؤثر بود (0/01 P) و اين نتايج به دست آمده در دوره پيگيري نيز تداوم داشت (0/01 P). نتيجه گيري: در نظريه واقعيت درماني با تأكيد بر دنياي كيفي افراد به اعضا كمك مي شود با تغيير تصاوير ذهني موجود در دنياي مطلوب خود، خودمهارگري بيشتري را تجربه كنند، افراد تصور مثبتي از خودشان داشته باشند، و تصوير مثبتي از خودشان پيدا كنند، و در نتيجه انعطاف پذيري و تمايزيافتگي آنها بالا مي رود.