معنادرماني در غزليّات نادم قيصاري بر اساس نظريه ويكتور فرانكل

«لوگوتراپي» يا معنادرماني، برگرفته از واژه «لوگوس» يوناني است. «لوگوس» به «روح» و «معنا» اطلاق مي شود و با زندگي و مفهوم آن درآميخته است. ويكتور فرانكل بنيانگذار روش معنادرماني، بر اين باور است كه معناي زندگي از جنس يافتن است نه آفريدن. به اعتقاد وي مي توان دغدغه‌هاي نهايي بشر را با گسترده نمودن چشم انداز او به زندگي و جهان هستي تا اندازه‌اي برطرف نمود و زخم هاي روحي ناشي از مشكلات وجودي را التيام بخشيد. نادم قيصاري به عنوان شاعر و انديشمندي كه زندگي در محيط پرتلاطم افغانستان، رنج‌هاي بسياري بر او تحميل كرده، در غزليّاتش رويكردي ارزشمند نسبت به شيوه‌هاي معنابخشيدن به رنج ها، رهايي از ابهامات ذهني و درمان زخم هاي روحي ناشي از مشكلات وجودي ارائه نموده كه از ديدگاه مكتب معنادرماني حائز اهميت است. اين پژوهش كه با روش تحليل محتواي غزليّات نادم برپايۀ معنادرماني فرانكل فراهم آمده، به اين پرسش پاسخ داده است كه توجه به معنا و مقارن هاي مفهوميِ نظريۀ فرانكل در غزل و انديشه نادم قابل رديابي هست؟ نتيجه بيانگر اين است كه پذيرش سرنوشت مقدّر، معنايابي رنج، خوداستعلايي، دين گرايي و معنادرماني با عشق، راهكارهاي نادم براي مقابله با ابهامات ذهني، مشكلات روحي- رواني و درك بهتر زيبايي هاي زندگي است.