نقش اصالت اقامتگاه‏‌هاي بوم‌‏گردي در توسعۀ اقتصاد فرهنگ

صنعت گردشگري يكي از بسترهاي مناسب براي كم‏‏‏ كردن فاصلۀ بين فرهنگ و اقتصاد است؛ چراكه گردشگري، در كنار مزاياي اقتصادي، فعاليتي با نفوذ فرهنگي ـ اجتماعي شناخته مي‌‏شود. يكي از الگوهاي نسبتاً جديد گردشگري كه شديداً به اين نفوذ وابسته است بوم‏‌گردي است و اقامتگاه‌‏هاي‏ بوم‏‏‏گردي پاسخي به نيازهاي اين بخش است. با بررسي جامعه‏‌شناختي اصالت در بستر اقامتگاه‌‏هاي بوم‏‌گردي، به‌‏منزلۀ معرف اقتصاد فرهنگ، مي‏‌توان به اين پرسش پاسخ داد كه چگونه مي‌‏توان از اصالت در توسعۀ اقتصاد فرهنگ بهره جست. بر ‏اين ‏اساس، پيش ‏از هرچيز، درك ذي‌‏‏نفعان حوزۀ گردشگري از اصالت با روش تحليل محتواي كيفي قياسي مطالعه شد. بر مبناي اين روش، ابتدا داده‌‏‏ها با مصاحبۀ نيمه‌‏ساختاريافته از مالكان 16 اقامتگاه بوم‏گردي و 17 گردشگر ساكن در آن‏ها جمع‌‏آوري شد. سپس، داده‌‏ها بر مبناي نظريۀ گيلمور و پاين مقوله‌‏بندي شدند. نتايج اين پژوهش نشان داد كه ارائۀ اصالت به مخاطب بايد فازبندي شود و به‌‏صورت مستمر ادامه داشته باشد. براساس مضامين استخراج‌‏شده، هر اقامتگاه بوم‏‌گردي بايد اصالت مدنظر خود را در پنج فاز به مهمانش عرضه كند: اصالت پيش ‏از ساخت، اصالت حين صحنه‏‌سازي المان‌‏هاي ذهني، اصالت حين صحنه‏‌سازي المان‏‌هاي عيني، اصالت حين برقراري ارتباط، اصالت پس از رفتن مهمان. تلاش مالكان براي عرضۀ اصالت در اقامتگاه‏‌هاي بوم‌‏گردي باعث توسعۀ اقتصاد فرهنگ در جامعه خواهد شد.