سياست دولت عراق در قبال انزواي عربي سوريه (2011-2021)

با آغاز بحران سوريه در اواخر سال 2010، موضوع انزواي ديپلماتيك و ترجيحاً بي اعتباري دمشق در مجامع بين المللي از سوي كشورهاي عربي نظير عربستان و قطر در دستوركار قرار گرفت. براي اين منظور، گام اوليه حذف جمهوري عربي سوريه از نهادهاي عربي بود كه سرآمد آن‌ها، اتحاديه عرب است. اما در مقابل اين روند، دولت عراق همواره به عنوان يك مانع ظاهر شده است. در اين مقاله برآنيم تا به اين سوال پاسخ دهيم: «چرا پس از سال 2011، عراق بر اساس يك رويه ثابت ديپلماتيك، بدنبال بازگرداندن كرسي سوريه در اتحاديه عرب به دولت دمشق بوده است؟». در مسير كاوش پاسخ مناسب با مطالعه منابع كتابخانه‌اي، پژوهش‌هاي عمدتا ميداني بومي-عربي و انديشكده‌هاي معتبر بين‌المللي به اعتبار اين فرضيه را سنجيديم: «دولت عراق پس از بروز بحران در سوريه، به دليل وابستگي متقابل پيچيده‌اي كه با اين كشور همسايه داشت و همچنين به اميد كسب اعتبار ديپلماتيك در جهان عرب، در جهت حفظ كرسي دمشق نزد اين سازمان تحركات ديپلماتيك پايا داشته است». بر اين اساس، پژوهش حاضر با رويكردي توصيفي-تبييني، ضمن ارائه شماي كلي از نگاه دولت عراق به مسئله عضويت سوريه در اتحاديه عرب، چرايي تشابه رفتاري حكومت‌هاي نوري المالكي، حيدر العبادي، عادل عبدالمهدي و مصطفي الكاظمي در قبال اين پرونده را تبيين مي‌نمايد.