مشخصه‌هاي كمي و كيفي زادآوري در راشستان‌هاي مديريت‌شده و مديريت‌نشده شفارود

براي رسيدن به اهداف مديريت پايدار جنگل، شيوه تك‌گزيني در جنگل‌هاي هيركاني از دهه 1370 به اجرا درآمد، ولي مشخص نيست كه اجراي اين شيوه چه تأثيري بر مشخصه‌هاي زادآوري درختان توده‌هاي جنگلي داشته است. براي اين منظور در اين پژوهش وضعيت زادآوري درختان در روشنه‌هاي دو راشستان مديريت‌شده و مديريت‌نشده با هم مقايسه شدند. روشنه‌هايي با سطح بيشتر از 100 مترمربع كه‌ بقاياي درختان روشنه‌ساز در آن ها قابل مشاهده‌ باشد، مورد بررسي قرار گرفتند. در هر روشنه پنج قطعه‌نمونه‌ چهار مترمربعي (يكي در مركز و مابقي در چهار جهت اصلي روشنه) مشخص شد. تمامي نهال‌ها و نونهال‌هاي داخل قطعه‌هاي نمونه شمارش و مشخصه‌هاي كمي و كيفي نهال‌هاي راش مورد بررسي و اندازه‌گيري قرار گرفت. غناي گونه‌هاي درختي، فراواني تمامي گونه‌ها محاسبه شد. به جز تراكم و غناي گونه‌هاي درختي، ميانگين ديگر مشخصه‌هاي كمي نهال‌ها  (قطر يقه، طول نهال، عرض تاج، طول نوشاخه بهاره و طول بالاترين ميان‌گره) به‌طور‌ چشمگيري (0.05P ) در قطعه مديريت‌نشده بيشتر از مديريت‌شده بود. درحالي ‌كه بيشترين فراواني نهال‌هاي سالم و ميان‌رو (داراي تنه واحد) در قطعه مديريت‌شده مشاهده شد (0.05P ). غناي گونه‌اي در هر دو منطقه مقدار پاييني را نشان داد. با توجه به اينكه يكي از اهداف مديريت پايدار جنگل، افزايش تنوع درختان و سازگاري با اكوسيستم است، لازم است به ارتقا تنوع و غناي گونه‌هاي درختي در برنامه‌هاي مديريتي آتي مناطق مورد بررسي توجه شود.