ارزيابي احاديث ثواب الاعمال بر اساس نظريه ي كنش گفتاري

احاديث فراواني در كتب روايي شيعه و اهل سنت با مضمون احاديث ثواب‌الاعمال موجود است. تكرار و تكثر اين روايات در اين كتب از جمله دلايلي است كه ناديده گرفتن احاديث ثواب الاعمال را مشكل مي‌سازد. روش عموم حديث شناسان در مواجهه با اين روايات استفاده از قاعده‌ي من بلغ بوده كه بر اساس آن به رغم ضعف سند، اين احاديث با نگرشي مسامحه‌آميز مورد پذيرش قرار مي‌گيرند. در حالي‌كه مطالعه و دقت در مضمون اين احاديث، تناقضات آشكار موجود در آن‌ها را پديدار مي‌كند. در پژوهش حاضر پيشنهاد مي‌شود براي حل مشكل تعارضات، از رويكردهاي جديد زبان‌شناسي و توجه به ظرفيت‌هاي مختلف زبان استفاده شود. در اين رويكرد معنا در احاديث ثواب الاعمال مي‌تواند بر اساس ديدگاه كنش گفتاري توجيه شود، بدين صورت كه اين روايات با ايجاد كنشِ موثر در مخاطب معنادار بوده و در صورتي كه نتواند بر اساس نظام فكري و اعتقادي مخاطب كنش موثرِ مدنظر را ايجاد كنند، داراي اختلال معنايي محسوب مي‌شود. مزيت نسبي اين راهبرد علاوه بر وسعت‌بخشي به دامنه‌ي معناداري، آن است كه در اين روش عبارات بدون اين‌كه لزوماً از مسير صدق يا كذب عبور كنند مي‌توانند مورد سنجش و ارزيابي قرار بگيرند.