اثربخشي تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي بر تاب‌آوري، توجه انتخابي، تمركز و تلاشمندي در مبتلايان به بي‌خوابي

بي‌خوابي يك نگراني عمده بهداشت عمومي و رايج‎ترين اختلال خواب محسوب مي‎شود كه درمان آن در راستاي ارتقاي بهزيستي و عملكرد فرد جايگاه ويژه‌اي دارد. يكي از روش‌هاي درماني نوين در مداخلات خواب استفاده از تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي است. پژوهش حاضر به منظور تعيين اثربخشي تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي بر تاب‌آوري، توجه انتخابي، تمركز و تلاشمندي در مبتلايان به بي‌خوابي صورت گرفت. روش: طرح پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي همراه با گروه كنترل با سنجش پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشگاه سمنان در سال تحصيلي 99-1398 با تشخيص اختلال بي‌خوابي بود. 20 نفر به عنوان نمونه به صورت هدفمند انتخاب شده و در دو گروه كنترل و آزمايش با گمارش تصادفي قرار گرفتند. از دستگاه تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي در جهت مداخله و از پرسشنامه‌هاي كيفيت خواب پيتزبورگ، تاب‌آوري كانر و ديويدسون و آزمون D2 براي سنجش متغيرها استفاده شد. گروه آزمايش طي 10 جلسه درماني به مدت 10 دقيقه با ولتاژ 1 ميلي‌آمپر تحت مداخله  قرار گرفت و گروه كنترل تحت مداخله شم قرار گرفت. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي منجر به افزايش تاب‌آوري، توجه انتخابي و تمركز و تلاشمندي و همچنين بهبود بي‌خوابي مي‌شود. نتيجه گيري: يافته‌هاي پژوهش بيانگر آن بود كه تحريك مستقيم فراجمجمه‌اي راهبردي مؤثر در افزايش تاب‌آوري، توجه انتخابي، تمركز و تلاشمندي و بهبود سطح كيفيت خواب است و مي‌توان از آن به عنوان روشي مؤثر بهره برد.