مقايسه اثر بخشي آموزش گروهي مديريت خشم و توانمند سازي رواني- اجتماعي بر پرخاشگري و خودكارآمدي اجتماعي

مقدمه: پايين بودن خودكارآمدي و پرخاشگري در ﻫﻤﻪ فرهنگ‌ها دﯾﺪه مي‌شود و از شايع‌ترين ﻣﺸﮑﻼت در دانش آموزان ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮان ﺷﺪه و ﺑﻬﺪاﺷﺖ رواﻧﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻣﺨﺘﻞ مي‌كنند. هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي آموزش گروهي مديريت خشم و توانمندسازي رواني-اجتماعي بر پرخاشگري و خودكارآمدي اجتماعي بود. روش: روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل همراه با مرحله پيگيري 2 ماهه بود. در اين پژوهش جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1399 به تعداد 125110 نفر دختر بودند و با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 90 نفر از آنان انتخاب و در سه گروه (هر گروه 30 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. گروه‌هاي آزمايش تحت هر كدام 12 جلسه 90 دقيقه اي آموزش مديريت خشم و آموزش توانمندسازي رواني-اجتماعي قرار گرفتند؛ اما گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله‏اي دريافت نكردند و در ليست انتظار باقي ماندند. از پرسشنامه پرخاشگري و خودكارآمدي اجتماعي به منظور گردآوري اطلاعات استفاده شد. تجزيه ‌و تحليل اطلاعات به ‌دست‌آمده از اجراي پرسشنامه ها از طريق نرم‏افزار SPSS نسخه 24 با تحليل واريانس با اندازه‏گيري مكرر انجام شد. يافته‏ها: نتايج نشان داد هر دو درمان مذكور در مرحله پس آزمون و پيگيري نسبت به گروه كنترل اثربخشي معناداري بر كاهش پرخاشگري و افزايش خودكارآمدي اجتماعي دانش آموزان اعمال كردند (0/05 P). افزون بر اين نتايج نشان دهنده آن بود كه آموزش گروهي مديريت خشم اثربخش تر از گروه توانمندي رواني-اجتماعي در كاهش پرخاشگري و افزايش خودكارآمدي اجتماعي بود(0/05 P). نتيجه گيري: مي‌توان نتيجه گيري كرد كه، آموزش مديريت خشم و توانمندي رواني-اجتماعي را به عنوان ابزارهاي حمايتي و مؤثر جهت كاهش پرخاشگري و افزايش خودكارآمدي اجتماعي به شمار آورد و از آن به ‌ويژه براي نوجوانان سود جست.