مقايسه اثربخشي آموزش مهارت‌هاي اجتماعي و بازي درماني شناختي-رفتاري بر شناخت اجتماعي (سازگاري اجتماعي و پذيرش اجتماعي) كودكان بيش‌فعال

مقدمه: پژوهش حاضر، با هدف مقايسه اثربخشي آموزش مهارتهاي اجتماعي و بازي درماني شناختي- رفتاري بر شناخت اجتماعي (سازگاري اجتماعي و پذيرش اجتماعي) كودكان بيش فعال انجام شد. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري همراه با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل تمامي كودكان بيش فعال پيش دبستاني شهر تهران بود كه در سال تحصيلي 1399-1400 در مراكز پيش دبستاني اين شهرستان مشغول تحصيل بودند. بدين منظور، 75 كودك بيش فعال به روش نمونه گيري هدفمند از بين كودكان بيش فعال پيش دبستاني منطقه بهارستان تهران انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه 25نفر) تقسيم شدند. گروه آزمايش اول آموزش مهارتهاي اجتماعي و گروه آزمايش دوم بازي درماني شناختي-رفتاري مورد مداخله قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه كانرز والدين، مقياس سازگاري كودكان و پرسشنامه پذيرش اجتماعي بود. يافته ها: داده هاي به دست آمده، با استفاده از تحليل كوواريانس نشان داد كه هر دو روش آموزش مهارتهاي اجتماعي و بازي درماني شناختي-رفتاري بر سازگاري اجتماعي و پذيرش اجتماعي كودكان بيش فعال اثرگذار بوده است و تأثير درمان بازي درماني شناختي- رفتاري در افزايش سازگاري و پذيرش كودكان، بيشتر از درمان آموزش مهارتهاي اجتماعي بوده است. نتيجه گيري: به نظر مي رسد آموزش مهارتهاي اجتماعي و بازي درماني شناختي-رفتاري، هر دو در تحول شناخت اجتماعي كودكان بيش فعال مؤثر هستند و ميتوان از آنها در مداخلات باليني استفاده نمود.