كاركرد نشانه شناختي عناصر و جانداران طبيعت در شعر سپهري با تكيه بر رويكرد سوسور و پيرس

توان القايي نشانه‌هاي زباني شعر برگرفته از انواع صنايع شعري و هنرمايه‌هاي ادبي است كه عامل القاء پيام هستند. شعرا از اين قابليت نشانه‌شناختي در خلق آثار خود بسيار بهره برده‌اند. سهراب سپهري از جمله شعراي معاصر است كه توانسته با بهره‌گيري از عناصر طبيعت و شگردهاي زباني الهام‌گرفته از اختيارات شاعري، به شعر خود عمق معنايي بخشيده و آن را اثرگذار نمايد. بر همين اساس، پژوهش حاضر با استناد به داده‌هاي برگرفته از آثار سهراب از جمله «هشت كتاب» كه به روش كتابخانه‌اي جمع‌آوري گرديده، به روش توصيفي و تحليل محتوي در قالب رويكرد نشانه‌شناختي سوسور و پييرس، به بررسي نشانه‌شناختي و رمزگشايي معنايي عناصر طبيعت در شعر سهراب پرداخته است تا فرآيند خلاقيت معنايي حاصل از بهره‌گيري نشانه‌هاي طبيعت در لايه‌هاي معنايي شعر وي آشكار گردد. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از آن است كه سهراب با به‌كارگيري عناصر گوناگون طبيعت (باد، آب، خاك، باران، نباتات، حيوانات، ...) درصدد بوده تا ارزش‌هاي اخلاقي و هم‌زيستي مسالمت‌آميز را به انسان‌ها انتقال دهد. او از عناصر طبيعت، درس تلاش و تكاپو را آموخته و همه آنها را زيبا و جلوه‌اي از ذات خداوند مي‌بيند.