برنامه ريزي راهبردي توسعه گردشگري روستايي با استفاده از مدل متاسوات (مطالعه موردي: روستاي حيدرآباد، دهستان ميشخاص)

گردشگري روستايي به‌عنوان يكي از اشكال مهم گردشگري و موتور محركه توسعه محيط‌هاي روستايي از مهمترين مواردي است كه نيازمند اتخاذ برنامه‌هاي راهبردي فضايي منسجم متناسب با شرايط بومي است. در چارچوب اين برنامه ريزي، تمامي ظرفيت‌هاي قابل عرضه در حوزه گردشگري از طريق پيوندهاي فضايي به‌صورتي يكپارچه برنامه‌ريزي شده و با در نظر گرفتن بازيگران متعدد و متفاوت توسعه اين نوع گردشگري و نقش و جايگاه آنها در فرايند مديريتي، راهبردهاي از مديريت فضايي گردشگري ارائه مي‌دهد. از اين‌رو هدف اين پژوهش، شناسايي منابع و قابليت‌ها و جايگاه روستا در ميان ساير رقبا و ارائه راهبردهاي توسعه گردشگري روستايي در منطقه مورد مطالعه است. روش پژوهش، از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي– تحليلي و روش گردآوري اطلاعات و داده‌ها كتابخانه‌اي و ميداني است. جامعه آماري پژوهش گروه خبرگان در نظر گرفته شده است. در نهايت با استفاده از تكنيك متاسوات به معرفي جايگاه روستا و راهكارهاي اجرايي متناسب پرداخته شده است. نتايج نشان داد كه راهبردهاي نظير توسعه‌ي اكوتوريسم به‌عنوان مهم‌ترين پتانسيل دروني روستا، بابهره‌گيري از مناظر طبيعي از طريق تجهيز منطقه به اقامتگاه‌هاي موقتي و دائمي و غيره، تلاش براي معرفي روستا در سطح فرامنطقه‌اي به‌عنوان مركز زردآلود و حمايت از ثبت برندسازي آن با تبليغ و اطلاع‌رساني وسيع، زمينه‌سازي و بهره گيري از سرمايه‌گذاران بخش خصوصي از طريق اعطاي تسهيلات، مشاركت دادن گردشگر در فرايند ساخت و فرآوري محصولات و حذف واسطه ها در ارائه محصولات باغي داخل روستا به بازار از جمله اين راهكارها هستند.