تأثير برجسته‌سازي شبكه‌اي رسانه‌ها و ارتباطات بين‌فردي بر نگرش مردم ايران به مردم و دولت امريكا

هدف اين پژوهش سنجش تأثير رسانه‌ها و ارتباطات بين‌فردي بر نگرش مردم ايران به امريكا (به تفكيك مردم و دولت اين كشور) بوده است. در اين پژوهش، پاسخ‌دهندگان از لحاظ نوع رسانه‌هاي مصرفي و تجارب شخصي مانند ارتباط داشتن يا نداشتن با تبعۀ امريكايي و همچنين از نظر متغيرهايي همچون سن، عقايد مذهبي و سياسي مقايسه شدند. روش پژوهش تلفيقي از روش كمّي (پرسش‌نامه) و كيفي (مصاحبۀ عميق) بوده است. در تحليل نتايج پژوهش تأكيد بر نظريه‌هاي ارتباطيِ برجسته‌سازي شبكه‌اي و نظريۀ دريافت بوده است. نتايح حاصل از هر دو روش اين پژوهش نشان مي‌دهد كه اگرچه ارتباطات و تجربۀ شخصي پاسخ‌دهندگان در نوع انگارۀ ذهني آن‌ها در خصوص امريكا تأثيرگذار بوده، اما برداشت و ذهنيت آن‌ها متفاوت با خوانش رسانه‌هاي مرجع و مورداستفادۀ آن‌ها بوده است؛ به عبارت ديگر، مخاطبان رسانه‌هاي گوناگون، اعم از داخلي و خارجي، معاني آشكار و پنهان پيام‌هاي رسانه‌اي را دريافت كرده‌اند؛ اما داراي خوانشي متفاوت با خوانش رسانه‌هاي مرجع خود بوده‌اند. مهم‌ترين دلالت اين پژوهش آشكاركردن ضعف سازمان‌هاي رسانه‌اي در استفاده از الگوهاي نوين ارتباطي و اطلاع‌رساني، ازجمله برجسته‌سازي شبكه‌اي، در اقناع مخاطبان است. با توجه به تحول در مفهوم و كاركرد رسانه و ازجمله نقش بيشتر مخاطب در جريان ارتباط، ماهيت ارتباط در جامعۀ شبكه‌اي امروزي بيشتر افقي و از پايين به بالاست؛ ضمن آنكه تعيين دستوركار براي بحث و گفت‌وگوي عمومي در رسانه هاي شبكه اي با توليد محتوا به سبك سنتي متفاوت است و اين موضوعي است كه آشكارا از آن غفلت شده است. از طرفي، نتايج اين پژوهش نشان داد كه در دنياي شبكه‌اي‌شدۀ امروز، ارتباطات ميان‌فردي و بين‌فرهنگي بيش از ارتباطات رسانه‌اي (به‌خصوص رسانه‌هاي رسمي) مي‌تواند به شكل‌گيري باورها و ذهنيت‌هاي جديد كمك كند.