شناسايي و تحليل مؤلفه‌هاي اثرگذار بر سبك زندگي خانوادۀ ديجيتال در شهر تهران

ديجيتالي‌شدن به سبك ايراني و در چارچوب بستر فرهنگ معاصر ايران ويژگي‌هاي خاص خود را خواهد داشت كه ممكن است چالش‌هاي فردي، اجتماعي، كاركردي، ساختاري، احساسي، عاطفي و زيبايي‌شناختي را به وجود آورد. اين پژوهش با هدف شناسايي و مطالعۀ مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي تغييرات در سبك زندگي خانوادۀ ديجيتال در شهر تهران (مطالعۀ موردي مناطق 1 و 15 شهر تهران) صورت گرفت. روش پژوهش با توجه به ماهيت اين مطالعه روش تركيبي متوالي كيفي (مصاحبۀ عميق) و كمّي (توصيفي‌ـ‌پيمايشي) است. جامعۀ آماري در مرحلۀ اوّل شامل 29 نفر از متخصصان در زمينۀ موضوع پژوهش با نمونه‌گيري غيراحتمالي از نوع هدفمند بود و براي گردآوري اطلاعات از مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته و ‌‌پرسش‌نامه بهره گرفته شد. نمونۀ آماري مرحلۀ دوّم پژوهش ۳۸۴ نفر از شهروندان بالاي 18 سال ساكن مناطق 1 و 15 شهر تهران در سال 1398 است كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي و ابزار گردآوري اطلاعات ‌‌پرسش‌نامۀ محقق‌ساخته مطالعه و بررسي شدند. بر اساس اولويت و اهميت از ديدگاه صاحب‌نظران، 4 سبْك خانواده شامل: خانوادۀ التقاطي ‌‌رسانه‌اي، خانوادۀ پايدار ‌‌رسانه‌اي، خانوادۀ ناپايدار رسانه‌اي و خانوادۀ آشفتۀ رسانه‌اي تدوين شد. سپس ويژگي‌هاي مشترك سبك‌ها از ديدگاه صاحب‌نظران استخراج و مورد سنجش آماري قرار گرفت و ويژگي‌هاي اصلي هر سبك تدوين شد. مقايسۀ ديدگاه صاحب‌نظران و شهروندان نشان داد كه صاحب‌نظران بر سبك خانوادۀ رسانه‌اي؛ ساكنان منطقۀ 1 شهر تهران بر سبك خانوادۀ التقاطي ‌‌رسانه‌اي؛ و ساكنان منطقۀ 15 شهر تهران بر سبك خانوادۀ آشفته تأكيد كرده‌اند.