تحليل مكاني تاب آوري كالبدي كلان شهر شيراز در مقابله با مخاطره ي سيل

درك سطوح تاب آوري شهري و برنامه ريزي براي كاهش اثرات مخاطرات مختلف، نقشي كليدي در مديريت بحران هاي شهري دارد. بر همين اساس، هدف از انجام اين پژوهش، شناسايي محدوده هاي با تاب‌آوري مختلف در مناطق يازده‌گانه كلان شهر شيراز به منظور مقابله با بحران سيل است. پژوهش حاضر با روش Fuzzy-AHP و مبتني بر معيارهاي سطح امدادرساني (زيرمعيارهاي تراكم مراكز آتشنشاني، اورژانس، مراكز درماني، بيمارستان، نيروي انتظامي و هلال احمر)، وضعيت محل سكونت (زيرمعيارهاي تراكم محل هاي اسكان موقت، تراكم جمعيتي و فضاهاي اشغال شده)، وضعيت دسترسي (زيرمعيارهاي تراكم نوع شرياني و عرض معابر)، بافت فرسوده و وضعيت قرارگيري تجهيزات، به شناسايي محدوده هاي با سطوح تاب آوري مختلف (ضعيف، متوسط، خوب و خيلي خوب) مي‌پردازد. بررسي سطح امدادرساني نشان داد كه ضعف امدادرساني در محدوده هاي دور از مركز شهر وجود دارد. بنابراين افزايش خدمات اضطراري در محلات و مناطق دور از مركز شهر شيراز در اين مكان ها پيشنهاد مي شود. به لحاظ معيارها و زيرمعيارهاي بررسي شده در اين پژوهش، تاب آوري ضعيف تر عموماً در شرق و شمال غرب شهر ديده شد. نتايج اين پژوهش مي تواند در فاز پيش‌گيري و آمادگي مديريت بحران، مد نظر مديران اجرايي قرار گيرد.