عوامل مؤثر بر ارتقاي كارايي مجموعه‌هاي اطلاعاتي- امنيتي (مورد مطالعه تأثير مؤلفه‌ انگيزش)

زمينه و هدف: كارايي در هر ساختار و سازماني به‌عنوان يكي از هدف‌هاي مهم آن سازمان، ماهيت ماهوي آن (شامل وظايف و مأموريت‌هايي با جنبه‌هاي تخصصي و انحصاري) را دربر مي‌گيرد و اهميت و حساسيت آن به سطوح مديريتي مياني و راه‌كنشي و در مراحل بعدي كاركنان و منابع انساني منتقل مي‌گردد و در مسير تحقق اين نياز، بهره‌گيري از مجموعه عوامل و مؤلفه‌هايي تأثير‌گذار هستند كه انگيزه و مباحث انگيزشي، به‌عنوان عاملي تأثيرگذار در ارتقاي كارآمدي و كارايي سازماني تلقي مي‌گردد. سازمان‌هاي امنيتي نيز به‌عنوان يكي از انواع سازمان‌ها، از قواعد كلي تبيين‌شده، مبرا نبوده است. روش‌شناسي: تحقيق حاضر با تمركز بر تحليل نقش انگيزش در ارتقاي كارايي سازمان‌هاي اطلاعاتي و امنيتي، تلاش دارد پس از طرح اين سؤال كه چه رابطه‌اي بين سطح مديريت انگيزش و كارايي سازمان وجود دارد؟ با بهره‌گيري از شيوه‌ توصيفي، همبستگي و تجربي، اطلاعات گردآوري‌شده با فن مطالعه‌ كتابخانه‌اي،‌ تجربه‌ شخصي، مصاحبه و پرسش‌نامه (سؤال‌هاي باز و بسته) از جامعه‌ آماري متخصص و مرتبط با حوزه‌ پژوهش را تحليل كرده تا در نهايت، فرضيه‌ تحقيق مبني بر وجود رابطه معنادار ميان انگيزش و بهره‌وري در مجموعه‌هاي اطلاعاتي- امنيتي را به‌صورت مستند و مستدل اثبات كند. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: نتايج تحصيل شده بيانگر اين مهم بود كه هرچه مديريت انگيزش بتواند از منابع، امكانات، ظرفيت‌ها،‌ قابليت‌ها،‌ نيروها و فرصت‌ها به‌نحو مطلوب استفاده كند، به‌همان ميزان شاهد توسعه و افزايش كارايي در سازمان (به‌طور خاص مجموعه‌هاي اطلاعاتي- امنيتي) خواهيم بود و برعكس اگر از اين منابع،‌ امكانات،‌ نيروي انساني و... به‌درستي توسط مديريت انگيزش در نظام استفاده به‌عمل نيايد شاهد كاهش كارايي در سازمان خواهيم بود.