مقايسه اثربخشي گروه درماني شناختي مبتني بر توجه آگاهي و گروه درماني شناختي رفتاري بر كاهش احساس گناه، افكار خودكشي و نااميدي در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي

زمينه: اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ اﺛﺮﺑﺨشي درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧتي ﻣﺒﺘني ﺑﺮ ذهن‏آﮔﺎهي و درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧتي رﻓﺘﺎري ﺑﻪﺷﻴﻮه ﮔﺮوهي در ﻛﺎﻫﺶ ﻋﻼﺋﻢ احساس گناه ، نااميدي و افكار خودكشي ﺑﻴﻤﺎران ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﺧﺘﻼل اﻓﺴﺮدگي اﺳﺎسي اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. روش پژوهش: در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ از ﻃﺮح ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﺠﺮبي ﭘﻴﺶآزﻣﻮن و ﭘﺲآزﻣﻮن و ﭘﻴﮕﻴﺮي ﺑﺎ ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳشي و ﮔﺮوه ﻛﻨﺘﺮل اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﻤﻮﻧﻪﭘﮋوﻫﺶ ﺗﻌﺪاد ٦٠ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﺒﺘﻼﺑﻪ اﺧﺘﻼل اﻓﺴﺮدگي اﺳﺎسيﺑﻮد. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎ روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﻴﺮي ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ از ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ. ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﮔﻤﺎرش ﺗﺼﺎدفي ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﻋﻪ در ﻳكي از ﺳﻪﮔﺮوه درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧتي ﻣﺒﺘني ﺑﺮ ذهن آﮔﺎهي، درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧتي رﻓﺘﺎري و ﮔﺮوه ﺷﺎﻫﺪ اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ (ﻫﺮﮔﺮوه ٢٠ﻧﻔﺮ). درﻣﺎن MBCT در طي ﻫﺸﺖ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻪ (ﭘﻜﻴﺞﮔﺮوه درﻣﺎنيﻛﺎﺑﺎت زﻳﻦ) و CBT در طي ﻫﺸﺖ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻪ (ﭘﻜﻴﺞ ﮔﺮوه درﻣﺎني ﺷﻨﺎﺧتي رﻓﺘﺎري ﻣﺎﻳﻜﻞﻓﺮي) اﺟﺮا ﮔﺮدﻳﺪ. ابزار پژوهش: پرسشنامه هاي؛ افسردگي ويليام زانگ، شدت افسردگي بك-2، احساس گناه موشر، نااميدي بك ، افكار خودكشي بك ﻧﺘﺎﻳﺞ: درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘي ﻣﺒﺘﻨي ﺑﺮ ذهن‏آﮔﺎهي ﺑﺮاي ﻣﻮﻟﻔﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و افكار خودكشي از اﺛﺮﺑﺨشي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و در زﻣﻴﻨﻪ نااميدي داراي ﺳﻄﺢﻣﻌﻨﺎداري ﻳﻜﺴﺎني در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ درﻣﺎن ﺷﻨﺎﺧتي رﻓﺘﺎري ﺑﻮد.