بررسي تأثير رهبري اصيل بر خشنودي شغلي كاركنان با تاكيد بر نقش ميانجي درگيري شغلي

مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير رهبري اصيل بر خشنودي شغلي كاركنان با تاكيد بر نقش ميانجي درگيري شغلي انجام شد. روش اين مطالعه از نوع توصيفي-پيمايشي بود. جامعه آماري پژوهش كاركنان و مديران سازمان مركزي دانشگاه آزاد اسلامي به تعداد 311 نفر (275 نفر كارمند و 36 نفر مدير) بودند كه از اين تعداد، 158 نفر بر اساس فرمول كوكران و به روش نمونه گيري تصادفي ساده به عنوان حجم نمونه كاركنان انتخاب شدند. در جمع آوري اطلاعات مديران از روش سرشماري به دليل محدود بودن جامعه آماري استفاده شد. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي استاندارد درگيري شغلي لاداهل و كنجر (1965) با ضريب پايايي (0.85)، خشنودي شغلي مينه سوتا با ضريب پايايي (0.88) و رهبري اصيل والومبا و همكاران (2008) با ضريب پايايي (0.90) استفاده شد كه روايي آنها توسط صاحبنظران دانشگاهي و پايايي آنها نيز از طريق آزمون ضريب آلفاي كرونباخ مورد تأييد قرار گرفت. به منظور تحليل داده‌ها از تكنيك معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار آماري LISREL و Spss ويرايش 22 استفاده شد. يافته‌هاي كمّي حاصل از آزمون فرضيه‌هاي پژوهش نشان داد كه رهبري اصيل بر درگيري شغلي و خشنودي شغلي كاركنان تأثير مثبت و معناداري دارد. درگيري شغلي بر خشنودي شغلي كاركنان تأثير مثبت و معناداري دارد. درگيري شغلي در تاثيرگذاري رهبري اصيل بر خشنودي شغلي نقش ميانجي داشته است. نتايج پژوهش نيز نشان داد كه مؤلفه‌هاي شفافيت در روابط، پردازش متوازن، جنبه‌هاي دروني و خودآگاهي به ترتيب داراي بيشترين قدرت تأثير بر درگيري شغلي و خشنودي شغلي بوده‌اند.