بررسي اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر بهزيستي روان‌شناختي و استرس ادراك‌شده مربيان واليبال

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر بهزيستي روان‌شناختي و استرس ادراك‌شده مربيان واليبال انجام شد.روش شناسي: پژوهش از نوع نيمه تجربي با پيش آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه مربيان واليبال مرد استان چهارمحال و بختياري بودند، براي انتخاب نمونه پژوهش، ۳۰ نفر از مربيان فعال واليبال استان كه داراي كارت مربيگري درجه دو به بالا بودند و به طور فعال مشغول به كار مربيگري بودند، انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه تجربي و گواه قرار گرفتند (۱۵ نفر تجربي و ۱۵ نفر گواه). گروه تجربي تحت مداخله آموزش گروهي تاب‌آوري بر اساس نظريه هندرسون به مدت هشت جلسه ۹۰ دقيقه اي قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكردند. از پرسشنامه بهزيستي روانشناختي ريف (۱۹۸۹) و پرسشنامه استرس ادراك‌شده كوهن (۱۹۸۳) براي جمع‌آوري داده ها استفاده شد. روايي ابزار توسط 10 نفر از اساتيد خبره دانشگاهي و پايايي آن باروش آلفاي كرونباخ تأييد گرديد براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش تاب‌آوري تأثير معناداري بر ميزان استرس ادراك شده (F=30/25, P=0/001) و بهزيستي روان‌شناختي (F=30/94, P=0/001)مربيان واليبال داشته است. نتيجه‌گيري: گنجاندن آموزش تاب‌آوري در برنامه هاي آموزشي مربيان واليبال در كاهش استرس و افزايش بهزيستي روان‌شناختي آنان مي تواند موثر باشد.