بررسي عوامل و نشانه‌هاي راوي اعتمادناپذير در رمان نوجوان وقتي مژي گم شد و اثرگذاري آن بر عنصر غالب معرفت‌شناسانه

وجود تكنيك‌هاي روايي و نكات فني در متن، به‌ويژه متني كه براي مخاطبان كم‌سن نگاشته شده است، ضرورت نقد و بررسي متون را بيش‌ازپيش آشكار مي‌كند. در اين ‌ميان بررسي راوي اعتمادناپذير در رمان نوجوان اهميت بيشتري دارد؛ زيرا نويسنده قصد دارد با ايجاد تناقض و عدم قطعيت و تعليق در متن با استفاده از راوي نامعتبر، خواننده‌ي نوجوان را از مخاطب پذيراي متن به منتقد آگاه تبديل كند. اين پژوهش با استفاده از شيوه‌ي توصيفي‌تحليلي، به بررسي علل و شواهد اعتمادناپذيري راوي و تأثيرگذاري آن بر وجه معرفت‌شناسانه در رمان نوجوان وقتي مژي گم شد از حميدرضا شاه‌آبادي مي‌پردازد تا بدين ‌وسيله با گره‌گشايي از تعليقات و تناقضات موجود در متن، گامي در راستاي افزايش توانايي خوانش انتقادي خوانندگان نوجوان بردارد. حاصل پژوهش نشان مي‌دهد كه از يك سو عواملي همچون كودك‌بودن، درگيري شخصي راوي در داستان و فاصله‌ي نگرشي راوي با شخصيت‌هاي داستان با نشانه‌هاي محتوايي مانند گزارش ناكافي دادن، تناقض ميان واقعيت‌هاي داستاني و ديدگاه راوي و اعتراف‌هاي راوي به دروغ‌گويي خويش باعث كاهش اعتماد مخاطب در قبال راوي مي‌شود و از سوي ديگر، اين داستان كه بيشتر به شناخت و كشف علل و عوامل حوادث داستان مي‌پردازد، در بعد معرفت‌شناسانه برجسته‌تر است و راوي ‌اعتمادناپذير با تناقضاتي كه در متن ايجاد مي‌كند، وسيله‌اي است كه اين شناخت و معرفت را به‌ چالش‌ مي‌كشد و آن را امري نسبي قلمداد مي‌كند.