تحليل عوامل مؤثر در توسعه گردشگري تاريخي در دوران بحران در تهران با رويكرد اقتصاد مقاومتي

استراتژي اقتصاد مقاومتي، تدبيري عقلايي و جهاد محور جهت كاهش فشارهاي اقتصادي در يك مقطع حساس مي باشد كه بر لزوم توسعه بخش هاي متنوع اقتصادي تأكيد داشته و عبور از بحران و درنهايت، دستيابي به توسعه اقتصادي اصلي ترين هدف آن است.صنعت گردشگري به عنوان يكي از اركان‌هاي توسعه اقتصادي محسوب مي گردد كه نقش مؤثري در فرآيند توسعه اقتصادي جوامع دارد و يكي از مهمترين مؤلفه‌هاي اقتصاد مقاومتي مي‌باشد. هدف مقاله بررسي عوامل مؤثر در توسعه گردشگري تاريخي دردوران بحران در تهران با رويكرد اقتصاد مقاومتي مي‌باشد. روش مورد استفاده، روش توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري موردپژوهش شامل كليه ي گردشگران حاضر در مناطق مختلف شهر تهران در دوران بحران هاي كنوني مي باشد.حجم نمونه بر اساس جدول مورگان معادل 384 نفر تعيين شد. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه 59 سوالي محقق‌ساخته مي‌باشد. داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون فريدمن و نرم افزار SPSS و تحليل مسير معادلات ساختاري در نرم افزار AMOS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.