طراحي الگوي حكمراني ورزشي مطلوب در ايران

مقدمه: توسعۀ ورزش كشور محصول روابطي پويا و پيچيده است و در نتيجه حل مسائل پيچيده، مستلزم رويكردهاي سازمان‌يافته‌اي است كه دامنۀ وسيعي از بازيگران و ذي‌نفعان را در برمي‌گيرد و هيچ روشي مناسب‌تر از الگوي حكمراني مطلوب كه سازوكار ارتباط و همكاري سه ركن مهم توسعۀ ورزش كشور يعني نهادهاي دولتي، بخش خصوصي و جامعۀ مدني را مشخص و ترسيم كند، وجود ندارد. بر اين اساس، هدف اصلي اين پژوهش، طراحي مدل حكمراني ورزشي مطلوب ورزش كشور است. روش پژوهش: براي دستيابي به اين هدف از رهيافت كيفي نظريۀ داده‌بنياد و مصاحبه‌هاي عميق هدفمند با نخبگان اين حوزه استفاده شد. در نهايت پس از مصاحبه با 25 نفر اشباع نظري موردنظر حاصل و داده‌ها از طريق سه مرحلۀ كدگذاري تجزيه‌وتحليل شد و الگوي نهايي تدوين شد. يافته ها: در اين الگوي پارادايمي، سه مفهوم «نداشتن اميد به آينده»، «عدم عقلانيت معناداري» و «اكنون‌زدگي» به‌عنوان پديدۀ مركزي شناسايي شدند. سپس 26 مقولۀ اصلي مرتبط با اين مفاهيم در قالب شرايط علي مؤثر (8 مقوله)، شرايط زمينه‌اي (6 مقوله)، شرايط ميانجي كه تعامل اين سه بخش را تسهيل يا تسريع مي‌كند (4 مقوله)، راهبردهاي لازم (6 مقوله) و پيامدها (2 مقوله) معرفي شدند. نتيجه گيري: محقق در پايان به اين نتيجه رسيد كه با در نظرگرفتن شرايط علي موثر بر مقوله مركزي و همچنين با توجه به مهياكردن بستر و تقويت و يا در برخي موارد حذف عوامل مداخله گر موثر بر راهبردها و اجراي صحيح راهبردها، 8 پيامد براي ورزش كشور رخ مي دهد كه عبارتند از؛ «رضايت ذينفعان ورزش»، «مشاركت غيردولتي»، «بازدهي بالا»، «جامعه باز»، «انسجام ساختاري» و «اقتصاد پايدار در ورزش»، «آگاهي محيطي» و «سرمايه اجتماعي» كه تحت عنوان دو مقوله «حكمراني ذينفع بر ذينفع» و «شكل گيري حيات استاندارد» ذكر شدند.