طراحي مدل ادراك مطلوبيت فضاي ورزشي پاركي شهر تهران

مقدمه: هدف پژوهش حاضر طراحي مدل ادراك مطلوبيت فضاي ورزشي پاركي شهر تهران است. روش تحقيق آميختۀ كيفي- كمي با رويكرد اكتشافي است. روش پژوهش: جامعۀ آماري در بخش كيفي شامل اعضاي هيأت علمي دانشگاه‌ها و افراد داراي تجارب مديريتي در سازمان‌هاي ورزشي و در بخش كمي شامل تمامي افراد 18 سال به بالا كه حداقل هفته‌اي دو بار از فضاهاي ورزشي در شهر تهران استفاده مي‌كنند، بودند. دوازده نفر در بخش كيفي و 384 نفر در بخش كمي نمونۀ آماري را تشكيل دادند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات در بخش كيفي مصاحبۀ نيمه‌ساختارمند بود كه نتايج برگرفته از اين مصاحبه در قالب پرسشنامه‌اي با پنج عامل اصلي در بخش كمي استفاده شد. در اين پژوهش براي روايي محتوايي از نظر خبرگان و اعتبار سازه (تحليل عاملي اكتشافي و تأييدي)، براي تعيين پايايي مدل از دو شاخص پايايي تركيبي و آلفاي كرونباخ و از شاخص‌هاي روايي واگرا و همگرا (Ave) و مدلسازي معادلۀ ساختاري از نرم‌افزارهاي اس.پي.اس نسخۀ 23 و پي.ال.اس نسخۀ 2 استفاده شد. يافته ها: شاخص برازش مدل 0/68=GOF گزارش شد و نتايج پژوهش مدل نهايي را در پنج عامل امكانات رفاهي، ترجيح، دسترسي، تجهيزات و طراحي تأييد كرد. نتيجه گيري: با توجه به تأثير ترجيح بر مطلوبيت فضاهاي ورزشي پاركي توسعۀ فضاي ورزشي پاركي كم‌هزينه و با قيمت مناسب پيشنهاد مي‌شود. بنابراين اگر اماكن ورزشي فضايي پاركي امن و مطلوب را فـراهم سـازيم و فعاليت‌ها و تفريحات سالم به‌گونه‌اي سازمان‌يافته و مطابق با ارزش‌هاي جامعه ميسر شود، حـضور فعال مردم و به‌تبع آن سرزندگي و زيست‌پذيري افراد جامعه افزايش مي‌يابد.