الگوي خود در زنان با رگه اختلال شخصيت مرزي در بستر روايت زندگي آن‌ها: يك مطالعه كيفي

مقدمه: آشفتگي خود يك جنبه مهم از اختلال شخصيت مرزي است؛ اما درباره ماهيت آن دانش زيادي وجود ندارد. هدف: هدف پژوهش، تدوين الگوي خود در زنان با رگه اختلال شخصيت مرزي بود. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف بنيادي و از نظر رويكرد كيفي بود. جامعه آماري، زنان با رگه اختلال شخصيت مرزي مشهد بعلاوه روانشناسان و روانپزشكان مشهد و تهران در سال ۱۴۰۰ بود. تعداد ۱۵ زن با رگه اختلال شخصيت مرزي به وسيله نمونه‌گيري در دسترس و با استفاده از پرسشنامه شخصيت مرزي ليشنرينگ (۱۹۹۹) از بيمارستان ابن سينا مشهد و ۸ متخصص نيز از طريق نمونه ‌گيري هدفمند انتخاب شدند. داده ‌ها با مصاحبه نيمه ساختاريافته گردآوري و با تحليل مضمون كدگذاري شدند. يافته‌ها: در تحليل داده‌ها پنج مضمون اصلي؛ شناخت از خود، عامليت خود، خود تنها، خود و آسيب، خود و احساسات شناسايي شد. شناخت از خود با مضامين عدم خودآگاهي و بي‌ثباتي، عامليت خود با مضامين بيروني و دروني، خود تنها با مضامين طرد، درك نشدن، اجتناب، خود و آسيب با مضامين آسيب شناسي خود و آسيب به خود، خود و احساسات نيز با مضامين احساسات مثبت و منفي معرفي شدند. نتيجه‌گيري: خود در زنان با رگه اختلال شخصيت مرزي، تحت تأثير تجربيات آسيب زننده روابط اوليه و در نتيجه انباشت احساسات پردازش نشده كه باعث رفتارهاي تكانشي مي‌شود، نامنسجم، بي‌ثبات با شناخت كم از خود و عامليت ضعيف در مواجهه با مسائل زندگي بود؛ بنابراين از الگو و مضامين استخراج شده مي ‌توان براي شناخت جامع‌تر اين افراد استفاده كرد.