مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر شفقت خود و روان درماني بين فردي بر نظم‌دهي هيجاني و همجوشي شناختي در بيماران مبتلا به چاقي

مقدمه: چاقي يك بيماري پيچيده با سبب‌شناسي چند فاكتوري است كه گاهي علت و معلول بيماري ديگري از جمله ديابت است. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر شفقت خود و روان درماني بين فردي بر نظم‌دهي هيجاني و همجوشي شناختي در بيماران مبتلا به چاقي انجام شد. روش: روش پژوهش كاربردي و از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي زنان مبتلا به بيماري چاقي شهر اراك در سال ۱۳۹۸ بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه درمان مبتني بر شفقت خود (۱۵ نفر)، روان درماني بين فردي (۱۵ نفر) و گروه كنترل (۱۵ نفر) جايگزين شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه‌ي تنظيم شناختي هيجان و پرسشنامه همجوشي شناختي بود. تحليل داده‌ها از طريق تحليل كوواريانس با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه بين دو گروه آزمايش و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود دارد (۰/۰۱ P)، همچنين روان درماني بين فردي نسبت به درمان مبتني بر شفقت خود داراي اثربخشي بيشتري در بهبود مهارت‌هاي نظم‌ دهي هيجاني (۲۷/۵۷=F و ۰/۰۰۱ P) و كاهش همجوشي شناختي (۳۲/۸۳۵=F و ۰/۰۰۱ P) بود. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش، روان درماني بين فردي با افزايش بهبود مهارت‌هاي نظم ‌دهي و كاهش همجوشي شناختي، منجر به بهبود هيجانات در مبتلايان به چاقي شد؛ بنابراين پيشنهاد مي‌شود از اين روش‌ها در كنار ساير روش‌هاي درماني در جهت بهبود كيفيت زندگي زنان مبتلا به چاقي استفاده شود.