شرم در اختلالات شخصيت مرزي، ضداجتماعي و خودشيفته: مفهوم‌سازي‌هاي نظري و يافته‌هاي تجربي

شرم هيجان خودآگاهي است كه مي‌توان آن را درد رواني نام نهاد. اجماع بر اين است كه شرم جنبه‌هاي انطباقي و غير انطباقي دارد. به‌بيان‌ديگر، با وجود اينكه شرم به افراد درباره از دست دادن جايگاه اجتماعي‌شان هشدار مي‌دهد، تجربه آن مي‌تواند به انواع مختلفي از نابهنجاري‌هاي روانشناختي منجر شود، ازجمله آسيب‌شناسي شخصيت. هدف مطالعه فعلي، (۱) كاوش ديدگاه‌هاي نظري درباره رابطه شرم با اختلالات شخصيت و (۲) بررسي همخواني يافته‌هاي تجربي با نظريات مذكور بود. با انجام يك مرور روايتي از اهم منابع موجود در پيشينه، دريافتيم كه بيشترين نظريه‌پردازي‌ها و پژوهش‌ها درباره اختلالات شخصيت خوشه دوم (و به‌طور خاص، درباره اختلالات شخصيت مرزي، ضداجتماعي و خودشيفته) بودند. شرم نقشي متمايز در شكل‌گيري و ماندگاري هر يك از اختلالات شخصيت گفته شده ايفا مي‌كند. برجسته‌ترين تفاوت در باب سطحي از هشياري است كه شرم در آن پردازش مي‌شود. به‌علاوه، اختصاصاً در رابطه شرم با خودشيفتگي بزرگ‌منشانه، سايكوپاتي و اختلال شخصيت ضداجتماعي، ناهمخواني‌هايي ميان نظريات و يافته‌هاي تجربي مشاهده شد. تجربه شرم مي‌تواند اثرات ديرپايي بر سلامت روان افراد داشته باشد. وقتي شرم دروني‌سازي شود، ممكن است به طرق و الگوهاي مختلفي به شكل‌گيري اختلالات شخصيت بيانجامد.