تاثير بازخورد قياسي- اجتماعي مثبت و منفي و كانون توجه بر عملكرد كمي و كيفي مهارت هدف‌گيري در كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي

مقدمه: اختلال نقص توجه/ بيش ‌فعالي، اختلالي عصبي رشدي است كه بر ۳-۷ درصد از كودكان اثر مي‌گذارد. هدف: هدف از انجام مطالعه حاضر تأثير بازخورد قياسي- اجتماعي مثبت و منفي و كانون توجه بر عملكرد كمي و كيفي مهارت هدف‌گيري در كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي بود. روش: تحقيق حاضر از نوع تحقيقات نيمه‌تجربي با طرح پيش‌ آزمون- پس‌ آزمون با چهار گروه آزمايشي است. جامعه آماري دانش‌آموزان پسر مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش ‌فعال شهر اصفهان با دامنه سني ۷-۱۰ سال در سال ۱۴۰۰ بودند كه ۴۸ نفر راست دست به صورت تصادفي خوشه ‌اي براساس نتايج مقياس درجه ‌بندي رفتار كودكان كانرز به عنوان نمونه آماري انتخاب و به صورت تصادفي به چهار گروه ۱۲ نفري تقسيم شدند. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات فردي، پرسشنامه دست برتري ادينبرگ، آزمون رشد حركتي درشت اولريخ، مقياس پرتاب از بالاي شانه اندرسون (۱۹۹۹) و تكليف هدف‌گيري پرتاب از بالاي شانه لوسيانا و همكاران (۲۰۱۲) استفاده شد. جهت بررسي عملكرد گروه‌ها از آزمون تحليل واريانس يك راهه و آزمون بونفروني استفاده و داده‌ها با استفاده از نرم‌ افزار SPSS ‌نسخه ۱۸ تحليل شد. يافته‌ ها: نتايج نشان داد گروه‌هاي مورد مطالعه در پيشرفت كيفي و كمي مهارت هدف‌گيري با دست تفاوت معني‌داري داشتند (۰/۰۵ P). نتايج آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد گروه بازخورد قياسي- اجتماعي مثبت- توجه بيروني داراي عملكرد بهتر و معناداري نسبت به ديگر گروه ‌ها داشت (۰/۰۵ P)، ساير گروه ‌هاي مورد مطالعه اختلاف معناداري با يكديگر نداشتند (۰/۰۵ P). نتيجه ‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد گروه بازخورد قياسي- اجتماعي مثبت- توجه بيروني عملكرد بهتري داشت لذا پيشنهاد مي‌شود در آموزش و يادگيري مهارت‌هاي هدف‌گيري از اين روش استفاده شود.