ارزيابي باليني و راديوگرافي مفصل لگني راني به دنبال جراحي سر و گردن استخوان ران در سگ

در اين مطالعه، 8 قلاده سگ بالغ با دامنه سني 9 ماه تا دو سال كه در معاينه باليني درد مفصل لگني-راني يا صداي اورتولاني داشته و بعد از اخذ راديوگراف از دو نماي عمود بر هم، و تأييد بيماري مفصل لگني-راني، انتخاب شدند.  مواردي كه علاوه بر بيماري مفصل لگني-راني، مشكلات چندگانه ارتوپدي داشتند از مطالعه حذف شدند.  بعد از ارزيابي لنگش و عملكرد مفصل لگني-راني، تحت جراحي برداشت سر و گردن استخوان ران (FHO) قرار گرفتند.  بلافاصله بعد از جراحي، از دو نماي عمود بر هم از مفصل لگني-راني، راديوگراف اخذ شد و جدول برنامه مديريت دارويي و فيزيوتراپي در اختيار صاحبان بيمار قرار داده شد.  مدت زمان انجام مطالعه تا چهار ماه بعد از جراحي ادامه داشت.  نتايج تحقيق حاضر نشان مي دهد كه عمق استابولوم به طور معني داري در ماه دوم و چهارم بعد از جراحي نسبت به راديوگراف قبل از جراحي، كاهش نشان مي دهد.  همچنين عمق حفره استابولوم در ماه چهارم به طور معني داري نسبت به ماه دوم كاهش نشان مي دهد كه اينها همه نشان از پيشرفت بازسازي استخواني مفصل لگني-راني دارد ولي كاهش معني داري در قطر حفره استابولوم نسبت به قبل از جراحي مشاهده نشد.  در انتهاي ماه چهارم، در 87.5 درصد موارد، هيچ ارتباط استخواني بين استخوان ران و حفره استابولوم وجود نداشت و همه اين موارد لنگش بسيار خفيفي را نشان مي دادند.  تنها موردي كه ارتباط استخواني را نشان مي داد به علت برداشت ناكافي گردن استخوان ران بود كه استخوان سازي از همين محل شروع شده بود (12.5 درصد)، كه با لنگش متوسط و درد در عملكرد مفصل لگني-راني همراه بود.  جراحي مجدد برداشت استخوان سازي هاي ناحيه به خصوص در ناحيه گردن و تروكانتر كوچك تر مي تواند به بهبودي شرايط اين بيمار كمك كند. تهيه راديوگراف هاي دوره اي مي تواند در تشخيص اين موارد كمك كننده باشد.  همچنين با گذشت زمان بعد از جراحيFHO ، با افزايش بازسازي استخواني، انجام جراحي تعويض كامل مفصل لگني-راني سخت تر مي شود.