نقد پيامدهاي كاركردگرايي با رويكرد فيزيكاليستي با توجه به مباني فلسفي ملاصدرا

فلسفه ذهن از شاخه‌هاي فلسفه تحليلي است. نظريه كاركردگرايي به‌عنوان يكي از نظريه‌ها در فلسفة ذهن، با تقريرهاي مختلفي مطرح شده است. تقرير فيزيكاليستي از اين نظريه كه به اين‌هماني ذهن و مغز مي‌انجامد، طرفداران بسياري دارد. پذيرش اين نظريه، پيامدهاي مهمي در علوم انساني دارد. هدف از اين مقاله، نگاهي اجمالي به اين پيامدها در مؤلفه‌هاي علوم انساني و البته نگاهي نقادانه براساس مباني معرفت‌شناختي و هستي‌شناختي فلسفة ملاصدراست. در اين نوشتار كه روشي تحليلي دارد و گردآوري اطلاعات به‌صورت كتابخانه‌اي انجام گرفته، به اين مهم دست‌ مي‌يابيم كه نگاه كاركردگرايانه به انسان با مباني فيزيكاليستي و معرفت‌شناختي فيلسوفان تحليلي، سبب مي‌شود موضوع علوم انساني، به امور مادي محدود شود و روش تجربي در علوم انساني محوريت يابد. غفلت از هدف نهايي انسان كه قرب الهي است و حذف و فروكاستن بسياري از مسائل علوم انساني به جنبه‌اي مادي و دنيوي، از ديگر پيامدهاي اين نظريه در علوم انساني است.