آسيب وستيبولار در بيماران داراي سرگيجه و اسيلوپسي

هدف:برخي از بيماران سرگيجه، داراي اسيلوپسي نيز مي باشند. اسيلوپسي به عنوان كاهش حدت بينايي در طول حركت عامل مهمي در زمين خوردن و مشكلات تعادلي ناشي از سيستم وستيبولار گوش مي باشد. وجود اسيلوپسي مي تواند باعث افزايش مشكلات بيماران گردد. هدف اين مطالعه مقطعي، بررسي اسيلوپسي در بيماران داراي سرگيجه بوسيله مصاحبه، پرسشنامه معلوليت سرگيجه و بررسي هاي رفلكس دهليزي چشمي مي باشد.روش بررسي:ابتدا 50 بيمار داراي سرگيجه و اسيلوپسي با مصاحبه مورد شناسايي قرار گرفتند. سپس بيماران به وسيله پرسشنامه DHI (Dizziness Handicap Inventory) و آزمون هاي (Dynamic Visual Acuity Test) DVAT، (Video Head Impulse Test) vHIT  تحت ارزيابي قرار گرفتند. اين نتايج به همراه خصوصيات ديگر آن ها مانند سن، جنسيت و طول مدت سرگيجه مورد بررسي قرار گرفت.يافته ها:ميانگين سن افراد 16/9±50/8 سال بود. 68 درصد افراد مونث بودند و در حدود 54 درصد داراي سرگيجه مزمن بودند. تمامي بيماران در مصاحبه اوليه، وجود اسيلوپسي را بيان مي كردند. برخي از افراد به خاطر وجود اسيلوپسي و سرگيجه شديد قادر به انجام DVAT و پر كردن پرسشنامه DHI نبودند. آزمون vHIT در تمامي افراد انجام شد كه به ترتيب در 31 نفر (62 درصد)، 13 نفر ( 26 درصد) و 6 نفر (12 درصد) نشان دهنده نتايج آسيب دو طرفه، يك طرفه و طبيعي بود. البته آسيب در بسياري از بيماران در برخي كانال ها و نه در تمام آن ها مشاهده شد.  نتيجه گيري:نتايج بدست آمده نشان دهنده اين موضوع است كه فاكتورهاي متعددي در ايجاد اسيلوپسي نقش دارد. همچنين شدت اسيلوپسي در بيماران مختلف متفاوت است.