بررسي شخصيّت‌پردازي در پاچاهاي لكي

اين پژوهش به شيوۀ توصيفي-تحليلي با هدف شناخت بهتر پاچاهاي(قصّه ها)  مكتوب لكي و معرّفي ويژگي‌‌هاي شخصيّت هاي اين قصّه ها انجام شده است. جامعۀ آماري اين پژوهش عبارت است از: پاچا «هشت قصّه در يك كتاب» و «سه‌چاركي» از جهانشاه آزادبخت و افسانه‌هاي لكي از كيومرث اميري كله‌جويي. حاصل پژوهش نشان مي دهد كه نويسندگان اين آثار در يادكرد صفات و خصلت هاي شخصيّت هاي داستاني اصرار ويژه اي دارند؛ و گاه اين توصيفات در طول داستان چندين بار تكرار مي شود. نكتۀ مهم اين است كه بررسي اين توصيفات ما را در رسيدن به الگويي ويژه براي خلق  انبوه شخصيّت داستاني راهنمايي نمي كند، ولي براي برقراري رابطۀ  عاطفي ما با روايت و ملموس شدن جهان داستان نقش كليدي دارد و گوياي پيامي روشن دربارۀ رابطۀ انسان و جهان است. همچنين توصيف ويژگي هاي شخصيّت ها به همذات پنداري با آنها، باورپذيري وقايع و خويشكاري هاي قصّه ها ياري مي رساند. مي توان گفت نقاط عطف شخصيت ها در پاچاها (به خصوص شخصيت اصلي) به طرح هنرمندانۀ داستان منجر مي شود.