واكاوي ماهيت سوژه در قصّه‌هاي عاميانۀ كوتاه ايراني از ديدگاه نشانه- ‌معناشناسي گفتماني(بررسي ماهيت سوژه در 41 قصّۀ عاميانۀ كوتاه ايرانيِ انجوي شيرازي)

در اين پژوهش با روش تحليلي –كاربردي، كوشش شده‌ است بر مبناي رويكرد نشانه-معناشناسي گفتمانيِ مكتب پاريس، جايگاه ماهيتي سوژه در 41 قصّه از مجموعۀ قصّه‌هاي ايراني سيدابوالقاسم اِنجوي شيرازي در ارتباط با مؤلفه‌هاي معنايي گوناگون در روايت مورد تحليل قرار گيرد تا روشن شود كه سوژه در روايت اين قصّه‌ها چه تعريفي دارد و نيز روشن شود كه سوژه به عنوان مؤلفه‌اي ماهيت‌بخش به ديگر مؤلفه‌هاي معنايي در قصّه‌ها خود داراي چه ماهيتي است. با توجه به اين مطالب در پژوهش اين فرضيه مطرح است كه سوژه در اين قصّه‌ها از ديدگاه نشانه-معناشناسي گفتماني، مي‌تواند تعريفي متفاوت با شخصيت داشته باشد كه مؤلفه‌هايي چون كمبود، كنش و تحول معنايي اين تفاوت را رقم مي‌زند. از سوي ديگر همان‌گونه كه سوژه با حضور خود به روايت و مؤلفه‌هاي معنايي در آن موجوديت و ماهيت مي‌بخشد خود نيز در جريان اين ماهيت‌بخشي در ارتباطي متقابل با ديگر مؤلفه‌هاي معنايي در روايت در عين يگانگي نمودي (يكي بودن) ماهيتهاي چندگانه‌اي را به دست مي‌آورد. يافته‌هاي اين پژوهش بيان مي‌كند كه در 41 قصّۀ بررسي شده در اين مقاله در مجموع 171 شخصيت وجود دارد كه بين آنها 121 شخصيت به سبب داشتن فرايندي كنشي براي تحول معنايي و برطرف كردن كمبود، داراي ويژگيهاي سوژه از ديدگاه نشانه-معناشناسي گفتماني هستند كه اين سوژه‌ها در مجموع مي‌توانند 15 گونۀ ماهيت قابل تحليل را به دست آورند كه همين امر سوژه را در اين قصّه‌‌ها، مؤلفه‌اي معنايي با ماهيت «سيّال» يا «درگذر» تعريف مي‌كند.