تحليل مفهومي شهروندي ديجيتال و نقش برنامه درسي در تربيت شهروند ديجيتالي

ايده ها و قوانيني براي شهروندان در دنياي ديجيتال به منظور كاهش سوء رفتارها در ارتباط با فناوري ها و توانمندسازي كودكان براي استفاده مسئولانه از فناوري توسط انديشمندان حوزه ارتباطات، سياستگذاران و مسئولان آموزشي ارائه شده است. يكي از مفاهيم جديد جهت مواجهه مناسب با دنياي ديجيتال در عرصه‌هاي اجتماعي، اقتصادي و سياسي، توسعه شهروندي ديجيتال است. اين مطالعه به بررسي چيستي و عناصر شهروندي ديجيتال همچنين نقش برنامه درسي در تربيت شهروندي ديجيتال پرداخته است. روش تحقيق كيفي از نوع تبييني تحليلي است. داده ها به شيوه اسناد پژوهي گردآوري شده است. جامعه آماري شامل منابع مربوط به حوزه شهروندي ديجيتال مي باشد. نمونه گيري به شيوه هدفمند انجام شده است. نتايج بررسي ها چهار دسته از شهروندي ديجيتال را به عنوان محور اين مفهوم مشخص كرده است: 1- شهروندي ديجيتال به مثابه اخلاق. 2- شهروند ديجيتال به مثابه سواد رسانه اي. 3- شهروند ديجيتال به مثابه مشاركت و تعامل. 4- شهروند ديجيتال به مثابه مخالفت انتقادي. نكته ديگر اينكه چهار دسته از عناصر شهروندي ديجيتال(هويت شخصي، فعاليت آنلاين، تسلط بر محيط ديجيتالي و اخلاق مربوط به محيط ديجيتال)  در قالب مدل  SAFE ارائه شده است. نتايج تحقيق لزوم آموزش و برنامه هاي درسي فراگير محور در جهت ترويج مسئوليت اجتماعي شهروندي در عصر ديجيتال را نشان مي دهد.