سنجش ميزان شكاف ديجيتال در دسترسي و استفاده از ابزارها و قابليت‌هاي فناوري اطلاعات و ارتباطات در دوره متوسطه

پژوهش حاضر با هدف سنجش ميزان شكاف ديجيتال در دسترسي و استفاده از ابزارها و قابليت‌هاي فناوري اطلاعات و ارتباطات در ميان دانش‌آموزان دوره متوسطه بر حسب جنسيت، نوع مدرسه، پايه تحصيلي و وضعيت اجتماعي – اقتصادي آنها انجام شد. در اين مطالعه، از روش پژوهش علي - مقايسه‌اي استفاده شد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان دختر و پسر شاغل به تحصيل در مدارس متوسطه اول شهر سنندج در سال تحصيلي 98-97 بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چند مرحله‌اي تعداد 300 نفر دانش‌آموز به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از مقياس آشنايي با فناوري، و پرسشنامه جايگاه اجتماعي – اقتصادي استفاده شد. تحليل داده‌ها توسط آزمون‌هاي توصيفي و نيز تحليل واريانس انجام شد. نتايج نشان دهنده تفاوت معنادار در سطح دسترسي به فناوري در منزل بر حسب پايه تحصيلي و وضعيت اجتماعي – اقتصادي دانش‌آموزان بود. در سطح دسترسي به فناوري در مدرسه، نتايج حاكي از تفاوت معنادار بين سطح دسترسي بر حسب نوع مدرسه و وضعيت اجتماعي- اقتصادي دانش‌آموزان بود، اما بين سطح دسترسي و پايه تحصيلي تفاوتي مشاهده نشد. همچنين نتايج نشان دهنده تفاوت معنادار در ميزان استفاده از فناوري بر حسب نوع مدرسه، پايه تحصيلي و وضعيت اجتماعي – اقتصادي هم در منزل و هم در مدرسه بود. بين سطح دسترسي و ميزان استفاده از فناوري بر حسب جنسيت هم در مدرسه و هم در منزل تفاوت معناداري مشاهده نشد. به طور كلي نتايج اين پژوهش نشان دهنده شكاف ديجيتال در زمينه دسترسي و استفاده دانش‌آموزان از فناوري بود كه بينش‌هايي را براي دست‌اندركاران و برنامه‌ريزان آموزشي در راستاي برقراري عدالت آموزشي فراهم مي‌كند.